Wiersz Krzysia K.

W otchłani bezradności
codziennej bezużyteczności
szukając światła w ciemności,
miłości w samotności
wspominam twoje imię
najlepsze imię
imię ponad imiona
dusza spragniona
kona, umiera ,powstaje
te imię to nieznane raje
najcenniejsze zostaje
obiecane gaje
ponad gałązkę oliwną
mą naturę naiwną
w schizofrenii mego życia
realnego odkrycia
kocham Twe imię
kocham Twe imię
kochać nie potrafię
kochać nie potrafię
Ale...........
wierzę, że Jesteś
wszystkim w Imieniu
Jezus