Mądrość ojca wszechmocnego

Mądrość Ojca wszechmocnego, Krystus, on wieczny Syn jego Przyszedł w niskości świata tego Według pisma prorockiego. W wielkiej pokorze, w cichości. Nie litujący trudności Dla narodu człowieczego Widząc wielki upad jego. A z onej Boskiej miłości Przyjął na się nasze złości. Podjął mękę dobrowolną Prze naszę krewkość swowolną. O gdyby to kto obaczył, Co ten Pan uczynić raczył Iż dla człowieka nędznego Nie litował ciała swego. Stał na krzyżu zawieszony, Wszystek świętą krwią skropiony. Wołając z wielkiego pragnienia Nędznemu człeku zbawienia. A w onej swej srogiej męce Rozciągnąwszy swoje ręce Woła: Pódźcież moi mili Byście się mną ochłodzili. A my nic nie bacząc tego Dobrodzejstwa Pana swego Wolimy światu folgować Jego złych spraw naśladować. Tak nas bardzo rozbujało W grzechu nasze marne ciało, Które swomolnie kochamy. Że w twej łasce nic nie dbamy. Ano Pan swe święte ciało Dał aby za nas cierpiało, Życząc nam miejca onego Przez Adama straconego. A tak wszechmogący Panie, Racz dać z łaski swej uznanie. Bychmy cię prawie pozali. Wolej twej naśladowali. Racz na przez swą mękę Przyjąć pod twą możną rekę. Boć o nas źle z każdej strony Nie będzie li twej obrony. Zewsząd nieprzyjaciół dosyć I gdzież nam swe ręce wznocić. Jedno ku tobie, nasz Panie, Gdyż w tobie nasze ufanie. O Ojcze nasz dobrotliwy, Raczże nam być miłościwy. Nas marnotrawne synaczki Przyjmij w łaskę, nieboraczki. Bo wielcecięchmy zgrzeszyli, Majestat twój obrazili. Wszakże ty swej boskiej miłości Racz odpuścić nasze złości.