Wygrzebane na starym trwartym dysku:
"Przebaczenie jest aktem pogwałcenia sprawiedliwości (oko za oko) przez przyjecie bolesnych konsekwencji czyjegoś działania.
Jeśli szukamy sprawiedliwości, odwetu, chowamy gorycz, lub podtrzymujemy nienawiść - znaczy, ze nie przebaczyliśmy".
To proste.
"Kiedy komuś przebaczamy, oddzielamy zło od osoby, która je wyrządziła. Rozdzielamy osobę i czyn. Stwarzamy tę osobę jakby na nowo. W tej chwili jest to ktoś, kto wyrządził nam krzywdę, w następnej chwili - zmieniamy jego tożsamość. W naszym umyśle został jak gdyby utworzony na nowo.
Myślimy już o tym kimś nie jako o człowieku, który nas zranił, lecz jako o człowieku, który nas potrzebuje. Nie traktujemy go już jako sprawcę naszej krzywdy, lecz kogoś, kto do nas należy. Wcześniej napiętnowaliśmy go jako niegodziwca, a teraz widzimy, że to ktoś słaby, potrzebujący pomocy. Pozwala nam to zregenerować naszą przeszłość, stwarzając na nowo tego, który przez wyrządzone zło sprawił, że przeszłość ta była bolesna."
Lewis B. Smedes "Forgiveness: the Power to Change the Past" w "Christianity Today" (07.01.1983, s. 24), cytat za książką "Zaskoczeni łaską" Philip Yancey
Ta pierwsza motywacja pełna jest pychy i bynajmniej nie ma nic wspólnego z pobożnością. Więcej, jest w swej pysze jakby próbą wejścia na miejsce zarezerwowane dla kogoś zupełnie innego a przecież był taki jeden co powiedział: "wstąpie na niebiosa" i ... spadł.
No, może przed upadkiem człowieka taka motywacja nie była by zła, choć przed upadkiem nie było by potrzeby wybaczać - wszak nie było grzechu.
Druga motywacja jest o tyle ciekawsza, że jest odbiciem wybaczenia, które względem nas, ludzi ma Bóg. Ktoś kto zrozumiał, że jest winny i że Bóg mu wybaczył może dalej sam wybaczać innym. Wszak rozumie innych, którzy o wybaczenie proszą, rozumie też słabość, która powoduje, że jesteśmy winni a wiec o wybaczenie prosić musimy.
Jakże małe znaczenie ma działanie i jego efekt a jak wielkie motywacja.
Inspiracja: lektura - C.S.Lewis, Nieodparte racje, Schyłek religii