Mądrość woła na dworze, podnosi swój głos na ulicach.
Woła w największym zgiełku,
u wrót bram, w mieście wygłasza swoje słowa:

Jak długo, prości, będziecie kochać głupotę,
szydercy – lubować się w swoim szyderstwie,
a głupi – nienawidzić wiedzy?

Nawróćcie się na moje upomnienie;
oto wyleję na was mojego ducha, oznajmię wam moje słowa.

Ponieważ wołałam, a odmawialiście; wyciągałam rękę, a nikt nie zważał;
Owszem, odrzuciliście całą moją radę i nie chcieliście przyjąć mojego upomnienia;
Dlatego będę się śmiać z waszego nieszczęścia,
będę szydzić z was, gdy przyjdzie to, czego się boicie.

Gdy nadejdzie jak spustoszenie to, czego się boicie,
i gdy wasze nieszczęście nadciągnie jak wicher,
gdy nadejdzie na was ucisk i cierpienie;

Wtedy będą mnie wzywać, a nie wysłucham;
będą mnie szukać pilnie, lecz mnie nie znajdą.

Bo znienawidzili wiedzę i nie wybrali bojaźni PANA;
Ani nie chcieli mojej rady, ale gardzili każdym moim upomnieniem.

Dlatego spożyją owoc swoich dróg i będą nasyceni swymi radami.
Bo odstępstwo prostych zabije ich i szczęście głupich zgubi ich.

Ale kto mnie słucha, będzie mieszkać bezpiecznie
i będzie wolny od strachu przed złem.

(Przypowieści Salomona, rozdział 1, wersety od 20, przekład ubg)