Kot
Jan Brzechwa

Pew­ne­go dnia, w Ko­lusz­kach,
Ci­chut­ko, na pa­lusz­kach
Zbli­żył się do mnie kot bury,
Wy­su­nął groź­nie pa­zu­ry
I rzekł ze zło­ścią: "Mój pa­nie,
A cóż to za za­cho­wa­nie?
Pi­sał pan baj­kę po baj­ce,
O ja­kiejś tam pchle-sza­chraj­ce,
O so­wach, o dzię­cio­łach
I o wo­łach -
Wał­ko­niach,
A tak­że o ko­niach
P-r-r-r...
O lwach ta­kich strasz­nych, aż strach -
B-r-r-r...
I o złych, nie­na­wist­nych psach -
W-r-r-r...
O pła­zach róż­nych tylu,
O kro­ko­dy­lu z Nilu,
O smo­ku na Wa­we­lu,
O pta­kach bar­dzo wie­lu,
O ra­kach, o śli­ma­kach,
A na­wet o ro­ba­kach
I o dor­szu w So­po­cie,
Któ­ry się nie chciał strzyc,
No, a co pan na­pi­sał o ko­cie?
Nic!

A prze­cież kot, pro­szę pana,
To po­stać po­wszech­nie zna­na.
To po­ży­tecz­na isto­ta,
A pan wciąż po­mi­ja kota!
Ja­kiż pan przy­kład daje?
Cóż to za oby­cza­je?
Żądam te­raz nie­złom­nie:
Pro­szę w domu siąść na ka­na­pie
I wiersz na­pi­sać o mnie,
A jak nie - to panu oczy wy­dra­pię!"
Tak mó­wił do mnie kot bury
Po­ka­zu­jąc pa­zu­ry.

Cóż tedy ro­bić mia­łem?...
W War­sza­wie, po po­wro­cie,
Sia­dłem i na­pi­sa­łem
Wła­śnie ten wiersz o ko­cie

Psie smutki

Jan Brzechwa

Na brzegu błękitnej rzeczki
Mieszkają małe smuteczki.
Ten pierwszy jest z tego powodu,
Że nie można wchodzić do ogrodu,
Drugi - że woda nie chce być sucha,
Trzeci - że mucha wleciała do ucha,
A jeszcze, że kot musi drapać,
Że kura nie daje się złapać,
Że nie można gryzć w nogę sąsiada
I że z nieba kiełbasa nie spada,
A ostatni smuteczek jest o to,
Że człowiek jedzie, a piesek musi biec piechotą.
Lecz wystarczy pieskowi dać mleczko
I już nie ma smuteczków nad rzeczką.