(38:1) Z wichru Pan odpowiedział Hiobowi i rzekł:
(38:2) Któż tu plan chce zaciemnić słowami nierozumnymi?
(38:3) Przepasz biodra jak mocarz! Będę cię pytał - pouczysz Mnie.
(38:4) Gdzie byłeś, gdy zakładałem podstawy ziemi? Powiedz, jeżeli znasz mądrość.
(38:5) Kto ustalił jej rozmiary? Czy wiesz, kto nad nią sznur rozciągnął?
(38:6) Na czym jej słupy są wsparte? Kto założył jej kamień węgielny
(38:7) ku uciesze porannych gwiazd, ku radości wszystkich synów Bożych?
(38:8) Kto bramą zamknął morze, gdy wyszło z łona wzburzone,
(38:9) gdy chmury mu dałem za ubranie, za pieluszki - ciemność pierwotną?
(38:10) Złamałem jego wielkość mym prawem, wprawiłem wrzeciądze i bramę.
(38:11) I rzekłem: Aż dotąd, nie dalej! Tu zapora dla twoich fal nadętych.
(38:12) Czyś w życiu rozkazał rankowi, wyznaczył miejsce jutrzence,
(38:13) by objęła krańce ziemi, aby z niej usunięci zostali bezbożni?
(38:14) Zmienia się jak glina pod pieczęcią, barwi się jak suknia.
(38:15) Bezbożnym odjęte ich światło i strzaskane ramię wyniosłe.
(38:16) Czy dotarłeś do źródeł morza? Czy doszedłeś do dna Otchłani?
(38:17) Czy wskazano ci bramy śmierci? Widziałeś drzwi do ciemności?
(38:18) Czy zgłębiłeś przestrzeń ziemi? Powiedz, czy znasz to wszystko?
(38:19) Którędy droga do mieszkania światła? A gdzie siedziba mroku,
(38:20) abyś go zawiódł do jego granicy i rozpoznał ścieżki do jego domu?
(38:21) Jeśli to wiesz, to się wtedy zrodziłeś, a liczba twych dni jest ogromna.
(38:22) Czy dotarłeś do zbiorników śniegu? Czy widziałeś zbiorniki gradu?
(38:23) Na czasy gniewu je chowam, na dzień utarczki i wojny.
(38:24) Czy tą drogą rozdziela się światło, i wschodni wiatr wieje po ziemi?
(38:25) Kto kopał kanały ulewie lub drogę grzmiącej chmurze,
(38:26) by deszcz padał na ziemię bezludną, na pustkowie, gdzie nie ma człowieka,
(38:27) by nasycić piaszczyste pustkowie i zieloną trawą je pokryć?
(38:28) Czy deszcz także ma ojca? A kto zrodził krople rosy?
(38:29) Z czyjego łona lód wyszedł? Kto rozmnożył szron z nieba?
(38:30) Jak woda krzepnie na kamień, powierzchnia głębiny się ścina?
(38:31) Czy gwiazdy Plejad połączysz? Rozluźnisz więzy Oriona?
(38:32) Czy wypuścisz o czasie Gwiazdę Poranną i wywiedziesz Niedźwiedzicę z dziećmi?
(38:33) Czy znane ci prawa niebios, czy wyjaśnisz ich pismo na ziemi?
(38:34) Czy głos swój podniesiesz do chmur, by cię ulewa przykryła?
(38:35) Czy poślesz pioruny i pójdą, i powiedzą ci: Oto jesteśmy?
(38:36) Kto ibisowi dał mądrość i rozum dał kogutowi?
(38:37) Kto mądrze liczy chmury, wylewa niebieskie bukłaki,
(38:38) gdy gleba stwardnieje na bryłę, a pola zamienią się w grudy?
(38:39) Czy lwicy zdobyczy nałowisz, nasycisz żarłoczność lwiątek,
(38:40) gdy one mieszkają w kryjówkach, w gęstwinie siedzą na czatach?
(38:41) Kto żeru dostarcza krukowi, gdy młode do Boga wołają i błądzą z braku żywności?
(39:1) Znasz porę rodzenia skalnych kozic? Dostrzegasz poród gazeli?
(39:2) Czy zliczysz miesiące, gdy są brzemienne, i znana ci chwila rodzenia?
(39:3) Kulą się, rodzą swe młode, kładą kres swoim bólom.
(39:4) Młode ich mocne, rosną w polu, odchodzą, by do nich nie wrócić.
(39:5) Kto zebrę wolno wypuszcza? Kto onagra rozwiąże?
(39:6) Za dom mu dałem step, legowiskiem zaś jego słona ziemia.
(39:7) Śmieje się z miejskiego zgiełku, słów poganiacza nie słyszy,
(39:8) w górach szuka on paszy, goni za wszelką zielenią.
(39:9) Czy bawół zechce ci służyć, czy zanocuje przy twoim żłobie?
(39:10) Przywiążesz go powrozem do pługa, będzie z tobą orał doliny?
(39:11) Czy zaufasz, że bardzo silny, trud swój jemu powierzysz?
(39:12) Zawierzysz mu, że wykona zadanie, zgromadzi zboże na klepisku?
(39:13) Żwawe są skrzydła strusia, czy tak jak pióra bociana?
(39:14) Jaja swe rzuca na ziemię, ogrzewa je w piasku,
(39:15) zapomina, że można je zdeptać lub że zniszczą je dzikie zwierzęta.
(39:16) Swe dzieci traktuje jak obce, że trud jego próżny, o to się nie boi.
(39:17) Mądrości Bóg go pozbawił, rozsądku mu nie udzielił.
(39:18) Gdy się podniesie i cwałuje, śmieje się z konia i jeźdźca.
(39:19) Czy dajesz siłę koniowi, grzywą przystrajasz mu szyję
(39:20) i sprawiasz, że biegnie jak szarańcza, aż silne parskanie przeraża?
(39:21) W dolinie bije kopytem radośnie, z mocą się rzuca na oręż,
(39:22) nie boi się, drwi sobie z lęku, on nie ucieka przed mieczem.
(39:23) Gdy kołczan nad nim zadźwięczy, ostrze oszczepu i dzidy,
(39:24) pędzi wśród huku i dudnienia, na głos rogu nie ustoi.
(39:25) Zarży, ilekroć róg się odezwie, z dala już węszy wojnę, krzyki dowódców i wrzawę.
(39:26) Czy według twego zamysłu uniesie się sokół, skrzydła rozwinie ku południowi?
(39:27) Czy na twój rozkaz orzeł się wzbija, wije swe gniazdo na górze?
(39:28) Mieszka na skale i nocuje w skalnym załomie, gdzie nie ma dostępu,
(39:29) stąd sobie szuka żeru, bo jego oczy widzą daleko.
(39:30) Pisklęta jego krew chłepcą, on wszędzie tam, gdzie zabici.
(40:1) Zwrócił się Pan do Hioba i rzekł:
(40:2) Niech przeciwnik Wszechmocnego odpowie. Niech zabrzmi głos tego, co oskarża Boga!
(40:3) A Hiob odpowiedział Panu:
(40:4) Jestem mały, cóż Ci odpowiem! Rękę położę na ustach.
(40:5) Raz przemówiłem i nie odpowiem, i drugi raz, a niczego nie dodam.
(40:6) Z wichru Pan odpowiedział Hiobowi:
(40:7) Przepasz biodra jak mocarz! Będę cię pytał - pouczysz Mnie.
(40:8) Naprawdę chcesz złamać me prawo? Zło mi wykażesz, abyś miał słuszność?
(40:9) Czy ramię masz mocne jak Bóg? A głos twój grzmi tak jak Jego?
(40:10) Przywdziej potęgę i wzniosłość, przystrój się pięknem i chwałą!
(40:11) Fale swojego gniewu wylewaj, spójrz na każdego dumnego i poniż go!
(40:12) Spójrz, upokórz pyszałka, zniwecz na miejscu bezbożnych!
(40:13) Ukryj ich razem w prochu, w lochu zamknij ich twarze!
(40:14) Nawet cię za to pochwalę, że twa prawica dała ci zwycięstwo.
(40:15) Oto hipopotam - jak ciebie go stworzyłem - jak wół on trawą się żywi.
(40:16) Oto jego siła jest w biodrach, a moc - w mięśniach brzucha.
(40:17) Ogonem wywija jak cedrem, ścięgna ud jego silnie powiązane,
(40:18) jego kości to rury z brązu, jego nogi jak sztaby żelazne.
(40:19) On jest początkiem dróg Boga, Stwórca obdarzył go mieczem.
(40:20) Paszę przynoszą mu góry: igrają tam wszystkie dzikie zwierzęta.
(40:21) On leży pod kwiatem lotosu, w ukryciu trzcin i trzęsawisk.
(40:22) Lotosy dostarczają mu cienia, wierzby znad potoku go otaczają.
(40:23) Choć rzeka wzbiera, on nie drży, spokojny, choć prąd sięga paszczy.
(40:24) Czy można go złapać za oczy, przez nozdrza przesunąć pętlicę?
(41:1) Czy krokodyla chwycisz na wędkę lub sznurem wyciągniesz mu język,
(41:2) czy przeciągniesz mu powróz przez nozdrza, a szczękę hakiem przewiercisz?
(41:3) Może cię poprosi o łaskę czy powie ci czułe słowa?
(41:4) Czy zawrze z tobą przymierze, czy wciągniesz go na stałe do służby?
(41:5) Czy pobawisz się z nim jak z wróblem, czy zwiążesz go dla swych córek?
(41:6) Czy go wspólnicy wystawią na sprzedaż, podzielą go między kupców?
(41:7) Czy podziurawisz mu skórę dzidami, a głowę - harpunem na ryby?
(41:8) Odważ się rękę nań włożyć, pamiętaj, nie wrócisz do walki.
(41:9) Oto zawiedzie twoja nadzieja, bo już sam jego widok powala.
(41:10) Kto się ośmieli go zbudzić? Któż mu wystąpi naprzeciw?
(41:11) Kto się odważy dotknąć Mnie bezkarnie? Wszystko jest moje pod całym niebem.
(41:12) O członkach jego nie będę milczał, będę mówił o sile niezrównanej.
(41:13) Kto odchyli wierzch jego odzienia i dotrze do podwójnego jego pancerza?
(41:14) Czy otworzy mu paszczy podwoje? Dokoła jego zębów - groza.
(41:15) Grzbiet jego - to rzędy tarcz, spojony, jakby zamknięty pieczęcią.
(41:16) Jedna do drugiej przylega: nawet powietrze do nich nie wejdzie.
(41:17) Każda mocno przystaje do drugiej, są połączone i nierozdzielne.
(41:18) Jego prychanie olśniewa blaskiem, jego oczy jak powieki jutrzenki.
(41:19) Płomienie buchają mu z paszczy, sypią się iskry ogniste.
(41:20) Dym wydobywa się z nozdrzy jak z kotła pełnego wrzątku.
(41:21) Oddechem rozpala węgle, z paszczy tryska mu płomień.
(41:22) W jego karku drzemie potęga, a przed nim, skacząc, biegnie przerażenie.
(41:23) Opasłe części ciała lgną do siebie, jakby ulane, nieporuszone.
(41:24) Serce ma twarde jak skała, jak dolny kamień młyński.
(41:25) Gdy wstaje, mocni drżą ze strachu i przerażeni tracą przytomność.
(41:26) Bo cięcie mieczem bez skutku, jak dzida, strzała czy oszczep.
(41:27) Dla niego żelazo - to słoma, brąz niby drzewo zbutwiałe.
(41:28) Nie płoszy go strzała z łuku, kamień z procy jest źdźbłem dla niego.
(41:29) Dla niego źdźbłem maczuga, śmieje się z dzidy lecącej.
(41:30) Pod nim są ostre skorupy, ślad jakby wału zostawia na błocie.
(41:31) Głębię wód wzburzy jak kocioł, morze przemienia w garnek aptekarza.
(41:32) Za nim smuga się świeci na wodzie, topiel wydaje się siwa.
(41:33) Równego mu nie ma na ziemi, uczyniono go nieustraszonym.
(41:34) Każde mocne zwierzę się lęka jego - króla wszystkich dzikich zwierząt.
(42:1) Hiob na to odpowiedział Panu i rzekł:
(42:2) Wiem, że Ty wszystko możesz, co zamyślasz, potrafisz uczynić.
(42:3) Kto przysłoni plan nierozumnie? O rzeczach wzniosłych mówiłem. To zbyt cudowne. Ja nie rozumiem.
(42:4) Posłuchaj, proszę. Pozwól mi mówić! Chcę spytać. Racz odpowiedzieć!
(42:5) Dotąd Cię znałem ze słyszenia, teraz ujrzało Cię moje oko,
(42:6) dlatego odwołuję, co powiedziałem, kajam się w prochu i w popiele.
Demiurg. Biografia Adama Michnika
