Antychryst - islamski mesjasz?

Celem tego opracowania jest porównanie niektórych doktryn i założeń eschatologii islamskiej i chrześcijańskiej.

Przeprowadzając analizę islamskich doktryn i wierzeń dotyczących czasów ostatecznych zobaczymy, że występuje tutaj zdumiewająca korelacja do prawd oraz proroctw zawartych w Biblii.

W islamskiej eschatologii zasadniczą rolę odgrywają trzy postacie:

– Mahdi, który jest oczekiwanym islamskim mesjaszem;
– Jezus, o którym jest powiedziane, że powróci jako prawdziwy muzułmanin; oraz
– Dadżdżal, który jest uważany za wielkiego kłamcę, antychrysta.

W dalszej części tego opracowania pokażemy, że islamska koncepcja mesjasza, Mahdiego, zarówno, co do jego natury, jak i zamierzeń, odpowiada biblijnej koncepcji Antychrysta.

Analogicznie, podobną analogię zauważamy pomiędzy muzułmańskim Jezusem, który będzie pomocnikiem Mahdiego, oraz Fałszywym Prorokiem z Księgi Objawienia.

Postać Dadżdżala, który występuje w islamskiej tradycji jako antychryst oraz fałszywy żydowski mesjasz, wykazuje wiele podobieństw do biblijnego Jezusa Chrystusa.

Hipotezą, którą tutaj przyjmuje się jest to, że islam będzie głównym narzędziem, które Szatan użyje w swym ostatecznym starciu z Bogiem.

Jeżeli islamska eschatologia jest adekwatna, oznacza to, że w czasie powrotu biblijnego Jezusa, większość muzułmańskiego świata zobaczy w jego osobie, zapowiedzianego w świętych księgach, wielkiego zwodziciela i antychrysta, Dadżdżala.

Przypuszczalnie analogiczna sytuacja będzie miała miejsce podczas pojawienia się biblijnego Antychrysta. Poprzez swoje słowa i działania Antychryst zdoła przekonać muzułmanów, że jest on długo oczekiwanym przez nich mesjaszem, Mahdim.

Koncepcja przedstawiona tutaj jest zarysem poglądów Joela Richardsona. 

ŹRÓDŁA MUZUŁMAŃSKICH WIERZEŃ O CZASACH OSTATECZNYCH

Islamska teologia oraz prawo (szariat) opierają się głównie na Koranie oraz Sunnie.

Koran jest fundamentalną świętą księgą islamu, przekazaną w całości przez Mahometa, założyciela i „proroka” islamu. Słowo „koran” w języku arabskim oznacza „recytacja” lub „czytanie”. Muzułmanie wierzą, że Koran jest literalnym przekazem słów Allacha.

Sunna w języku arabskim oznacza „droga” lub „ścieżka” i jest zbiorem opowieści o czynach i wypowiedziach proroka Mahometa, stanowiących muzułmańską tradycję religijną.

Na sunnę składają się hadisy oraz siraty. Hadisy to opowieści przytaczające wypowiedzi Mahometa. Siraty są biografiami proroka islamu.

Sunna według muzułmanów posiada tą samą ważność, co Koran. Muzułmanie przyjmują, że znajomość sunny jest niezbędna dla prawidłowej interpretacji Koranu.

Islamskie wierzenia na temat czasów ostatecznych pochodzą głównie z hadisów.

Aby podkreślić rolę, jaką eschatologia pełni w wierzeniach muzułmańskich przytoczmy tutaj fragment z Koranu:

Nie dość jest, aby zostać sprawiedliwym, obracać oblicze swe na Wschód lub Zachód, trzeba jeszcze wierzyć: w Boga, w dzień ostateczny, w Aniołów, w Koran, w Proroka. (Sura 2:172)

Widzimy, że wierzyć w czasy ostateczne i wydarzenia poprzedzające je jest obowiązkiem każdego prawdziwego muzułmanina.

MAHDI: OCZEKIWANY ISLAMSKI MESJASZ

W muzułmańskich wierzeniach na temat czasów ostatecznych, centralny punkt stanowi koncepcja, mówiąca o pojawieniu się człowieka nazywanego „Mahdi”.

Mahdi jest również czasami określany przez szyickich muzułmanów jako Sahib Al-Zaman albo Al-Mahdi al-Muntadhar, co oznacza „Pan Wieku” lub „Oczekiwany Zbawiciel”.

Andrzej Sarwa, autor książki „Dni Mahdiego. Zaświaty w wierzeniach muzułmańskich”, zwraca uwagę na to, że chociaż słowo „mahdi” nie występuje w Koranie, jest ono szeroko znane i od wieków powszechnie używane w świecie islamu.

Wyjaśniając, kim jest Mahdi, Andrzej Sarwa pisze:

„Mahdi, jako jeden z wielkich znaków eschatologicznych pojawia się przy końcu wieku VII, i wówczas na trwałe zajmuje miejsce w teologii szyickiej. Szyici oczekują objawienia się przy końcu czasów doskonałego męża Bożego, ukrywającego się, świętego, posiadającego dar nieomylności Imama – Mahdiego, który przywróci światu pełnię świętej łączności z Bogiem, czystość religii, (z której usunie wszelki fałsz i późniejsze naleciałości niezgodne z objawieniem), natomiast w sferze społecznej miłość, pokój, ład i zjednoczenie wszystkich ludzi. Po przygotowaniu przez Mahdiego świata na Dzień Ostatni, jego rola dobiegnie końca.” [1]

Pomimo istnienia różnic w wierzeniach pomiędzy szyitami i sunnitami, możemy powiedzieć, że koncepcja Mahdiego ma charakter uniwersalny i jest akceptowana przez większość świata muzułmańskiego.

Islamski mesjasz

Postać Mahdiego jest dla muzułmanów w pewnym sensie tym samym, co postać Chrystusa (Mesjasza) dla chrześcijan.

Wyrażając to w prostych słowach możemy powiedzieć, że Mahdi jest islamskim mesjaszem lub zbawicielem.

Szejk Kabbani, autor książki „ Approach of Armageddon” pisze:

„Żydzi oczekują Mesjasza, chrześcijanie oczekują Jezusa, natomiast muzułmanie oczekują obydwu Mahdiego i Jezusa. Wszystkie religie opisują ich jako ludzi przychodzących, aby zbawić świat”. [2]

Ostatni Kalif

Według tradycji islamskiej Mahdi będzie ostatecznym kalifem islamu, tzn. następcą Mahometa na ziemi. Gdy pojawi się, muzułmanie na całym świecie będą zobligowani, aby podążać za nim.

W jednym z hadisów jest napisane:

„Gdy zobaczysz go, idź i wyraź mu swoją lojalność, nawet jeżeli musisz przedzierać się przez lód, ponieważ on jest wice-regentem (kalifem) Allacha, Mahdim.”

[If you see him, go and give him your allegiance, even if you have to crawl over ice, because he is the Vice-regent (Khalifa) of Allah, the Mahdi] [3].

 
Joel Richardson twierdzi, że gdy muzułmanie wołają o przywrócenie kalifatu, w rzeczywistości wołają oni o rządy Mahdiego. [4]

Światowy przywódca

Muzułmanie wierzą, że Mahdi ustanowi nowy (islamski) światowy porządek na całej ziemi:

„On pojawi się ponownie w wyznaczonym dniu, i wtedy będzie walczył przeciwko siłom zła, poprowadzi światową rewolucję, i ustanowi nowy światowy porządek oparty na sprawiedliwości, prawości i cnocie… ostatecznie prawi wezmą zarządzanie światem w swoje ręce i islam będzie zwycięski nad wszystkimi religiami.”

[He will reappear on the appointed day, and then he will fight against the forces of evil, lead a world revolution, and set up a new world order based on justice, righteousness, and virtue … ultimately the righteous will take the world administration in their hands and Islam will be victorious over all the religions.] [5]

Będzie on przyszłym światowym muzułmańskim przywódcą, który będzie panował zarówno nad krajami muzułmańskimi, jak i nad resztą świata.

Podczas, gdy niektórzy muzułmanie wierzą, że większość mieszkańców ziemi nawróci się na islam pokojowo podczas panowania Mahdiego, to większość tradycji muzułmańskich przedstawia nawrócenie świata na islam jako efekt militarnego podboju (dżihadu).

Abduallrahman Kelani, autor „The Last Apocalypse” mówi o wielu bitwach, do których dojdzie podczas rządów Mahdiego:

„Mahdi otrzyma obietnicę wierności jako kalif muzułmanów. On poprowadzi muzułmanów w wielu bitwach dżihadu. Jego panowanie będzie kalifatem, który kieruje się prowadzeniem Proroka. Wiele bitew będzie miało miejsce pomiędzy muzułmanami i niewierzącymi podczas rządów Mahdiego…” [6]

Armia z czarnymi flagami

Islamska tradycja naucza, że Mahdi dołączy do armii muzułmańskich wojowników z czarnymi flagami, po czym poprowadzi je przeciwko Izraelowi.

„Rasulullah [Mahomet] powiedział: Armie niosące czarne flagi nadejdą z Khurasan. Żadna siła nie będzie w stanie ich zatrzymać i ostatecznie dotrą oni do Eela [Baitul Maqdas w Jerozolimie], gdzie zatkną swoje flagi.”

[Rasulullah (Muhammad) said: „Armies carrying black flags will come from Khurasan. No power will be able to stop them and they will finally reach Eela (Baitul Maqdas in Jerusalem) where they will erect their flags”][7]

 
„Gdy zobaczysz czarne flagi nadchodzące z Khurasan, wtedy dołącz do nich, nawet jeżeli miałoby to oznaczać przedzieranie się przez śnieg. Zastępca Allacha, Mahdi, będzie pomiędzy nimi.”

[When you see the black banners coming from Khurasan, then go to them even if that means crawling over the snow. The Deputy of Allah, the Mahdi, will be among them.] [8]

 
Szejk Kabbani wyjaśnia, że Khurasan oznacza współczesny Iran lub Centralną Azję.[9]

Czarne flagi nawiązują do wydarzenia z życia proroka islamu, Mahometa. Kiedy Mahomet powrócił do swojego rodzinnego miasta, Mekki, po ośmiu latach wygnania, towarzyszyło mu dziesięć tysięcy muzułmańskich wojowników z czarnymi flagami w rękach. Na flagach było wypisane po arabsku tylko jedno słowo: kara.[10] Czarne flagi nazywane są również flagami dżihadu i są używane współcześnie przez muzułmańską armię.

Nazwa „Baitul Maqdas” w języku arabskim oznacza „święty dom” i odnosi się do meczetu Kopuła na Skale znajdującym się na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie.

Podbicie Izraela

Egipscy autorzy Izzat i Arif w książce „Al Mahdi and the End Time” piszą, że Jerozolima zostanie zdobyta przez muzułmańskie armie, po czym stanie się ona centrum islamskiego kalifatu i islamskich rządów, na czele, których stanie imam Mahdi. [11]

Muzułmanie wierzą, że większość Żydów zostanie całkowicie unicestwiona w tym czasie.

Następny fragment hadisu pochodzi z Sahih Al-Buchari’ego, i muzułmanie uważają go za najbardziej wiarygodny tekst po Koranie:

„Opowiadał Abu Huraira, że Prorok powiedział: Dzień Sądu nie przyjdzie dopóki muzułmanie nie będą walczyć z Żydami i nie zabiją ich. Żydzi schowają się za kamieniami i drzewami, a kamienie i drzewa zawołają: O muzułmaninie, o sługo Allaha, za mną jest Żyd, przyjdź i zabij go! Tylko drzewo gharqad tego nie uczyni, gdyż jest to drzewo Żydów”. [12]

[The Prophet said … the last hour would not come unless the Muslims will fight against the Jews and the Muslims would kill them until the Jews would hide themselves behind a stone or a tree and a stone or a tree would say: Muslim or the servant of Allah, there is a Jew behind me; come and kill him.] (Sahih Muslim Book 041, Number 6985) 

Czas rządów Mahdiego

W innym hadisie jest mowa o siedmioletnim traktacie pokojowym, który Mahdi zawrze z chrześcijańskimi krajami oraz Izraelem.

„Rasulullah [Mahomet] powiedział: Będą cztery traktaty pokojowe pomiędzy tobą a rzymianami. Czwarty traktat zostanie zawarty za pośrednictwem człowieka będącego potomkiem Hadrat Aarona (czcigodnego Aarona – brata Mojżesza) i będzie zawarty na siedem lat.”

[Rasulullah (Muhammad) said: „There will be four peace agreements between you and the Romans (Christians). The fourth agreement will be mediated through a person who will be from the progeny of Hadrat Haroon (Honourable Aaron – Moses’s brother) and will be upheld for seven years.][13]

 
Joel Richardson wskazuje na to, że termin „rzymianie” powinien być rozumiany jako chrześcijanie lub ogólnie Zachód.

Jest powiedziane tutaj, że traktat ten ma być zawarty za pośrednictwem człowieka będącego Żydem.

Jednakże najbardziej zdumiewającym szczegółem tego traktatu jest to, że zostanie on zawarty na siedem lat.

Dokładnie ten sam okres czasu jest wymieniony w Biblii, gdy jest mowa o porozumieniu pomiędzy Antychrystem a Izraelem.

Wydaje się, że wymieniony okres siedmiu lat, na który zostanie zawarty traktat pokojowy, określa zarazem długość panowania Mahdiego:

„Prorok powiedział… On będzie rozdzielał własność i rządził ludźmi według Sunny ich Proroka i ustanowi islam na ziemi. On pozostanie siedem lat, potem umrze i muzułmanie będą modlić się nad za niego”

[The Prophet said … He will divide the property, and will govern the people by Sunnah of their Prophet and establish Islam on Earth. He will remain seven years, then die, and Muslims will pray over him] [14]

Mahdi w Księdze Objawienia

Mahdi opisywany jest również przez niektórych muzułmańskich autorów jako jeździec na białym koniu:

„Znajduję Mahdiego zapowiedzianego w Księgach Proroków… Na przykład Księga Objawienia powiada: I widziałem, a oto biały koń, ten zaś, który siedział na nim, miał łuk, a dano mu koronę, i wyruszył jako zwycięzca, aby dalej zwyciężać” (Ka’b al Ahbar). [15]

Nieznane fragmenty Tory

Co więcej, jest powiedziane o Mahdim, że ujawni on zagubione, nieznane fragmenty Tory. [16]

Wszystko wskazuje na to, że celem „ujawnienia” tych nieznanych dotychczas fragmentów Biblii będzie przekonanie chrześcijan i Żydów o słuszności islamu.

PORÓWNANIE ANTYCHRYSTA I MAHDIEGO

Antychryst jako polityczny i militarny przywódca

 
Według Biblii Antychryst objawi się w czasach ostatecznych jako człowiek, który będzie przywódcą potężnego światowego imperium. Mówi o tym między innymi Księga Daniela.

W Księdze Daniela, w siódmym rozdziale, znajdujemy opis „czterech zwierząt”, reprezentujących cztery światowe imperia, o których jest powiedziane, że będą panować na ziemi, przed czasem powrotu Mesjasza.

Przechodząc do wyjaśnienia symbolu czwartego zwierzęcia Daniel pisze:

(23) I tak rzekł: Czwarte zwierzę oznacza czwarte królestwo na ziemi, które jest inne niż wszystkie królestwa; ono pochłonie całą ziemię, podepcze i zmiażdży ją. (24) A dziesięć rogów znaczy, że z tego królestwa powstanie dziesięciu królów, a po nich powstanie inny; ten będzie inny niż poprzedni i obali trzech królów. (25) I będzie mówił zuchwałe słowa przeciwko Najwyższemu, będzie męczył Świętych Najwyższego, będzie zamyślał odmienić czasy i zakon; i będą wydani w jego moc aż do czasu i dwóch czasów i pół czasu. (26) Potem odbędzie się sąd i pozbawią go władzy, aby ją ostatecznie zniszczyć i obalić. (27) Królestwo, władza i moc nad wszystkimi królestwami pod całym niebem będą przekazane ludowi Świętych Najwyższego. Jego królestwo jest królestwem wiecznym, a wszystkie moce jemu będą służyć i jemu będą poddane. (Ks. Daniela 7:23-27)

Z wersetów tych dowiadujemy się, że czwarte królestwo doprowadzi do wielkiego zniszczenia na całej ziemi.

Początkowo królestwo to będzie koalicją dziesięciu ‘królów’. Następnie pojawi się kolejny, jedenasty ‘król’, który obali trzech ‘króli’, przejmując władzę nad podległymi im królestwami.

Jedenastym ‘królem’ jest Antychryst, określany przez Daniela terminem „mały róg”.

Antychryst będzie przywódcą, który przejmie władzę nad wszystkimi dziesięcioma ‚państwami’, przedstawionymi symbolicznie pod postacią rogów, tworząc w ten sposób „czwarte imperium” o niespotykanej do tej pory sile i brutalności.

Jest powiedziane tutaj, że Antychryst będzie prześladował wierzących i wielu w tym czasie poniesie śmierć. Terror Antychrysta będzie trwał przez 3 lata i 6 miesięcy (czas, dwa czasy i pół czasu).

Panowanie Antychrysta zostanie obalone poprzez Mesjasza, Jezusa Chrystusa, który powróci w tym czasie, aby ustanowić Boże panowanie na ziemi (Tysiącletnie Królestwo).

W Księdze Objawienie znajdujemy podobny opis imperium Antychrysta, przedstawiony przez Jana.

(1) I widziałem wychodzące z morza zwierzę, które miało dziesięć rogów i siedem głów, a na rogach jego dziesięć diademów, a na głowach jego bluźniercze imiona. (…) (5) I dano mu paszczę mówiącą rzeczy wyniosłe i bluźniercze, dano mu też moc działania przez czterdzieści i dwa miesiące. (6) I otworzyło paszczę swoją, by bluźnić przeciwko Bogu, bluźnić przeciwko imieniu jego i przybytkowi jego, przeciwko tym, którzy mieszkają w niebie. (7) I dozwolono mu wszcząć walkę ze świętymi i zwyciężać ich; dano mu też władzę nad wszystkimi plemionami i ludami, i językami, i narodami. (8) I oddadzą mu pokłon wszyscy mieszkańcy ziemi, każdy, którego imię nie jest od założenia świata zapisane w księdze żywota Baranka, który został zabity. (Ks. Objawienia 13:1, 6-8)

Termin „zwierzę” występuje tutaj z dwóch znaczeniach.

W pierwszym znaczeniu „zwierzę wychodzące z morza” reprezentuje (podobnie jak w Księdze Daniela) królestwo Antychrysta. „Dziesięć rogów” wskazuje na liczbę narodów i ich przywódców, którzy zjednoczą się, aby utworzyć to królestwo.

W drugim znaczeniu „zwierzę” odnosi się do człowieka, którego nazywamy Antychryst.

Widzimy z proroctwa Jana, że imperium to będzie miało globalny zasięg. Podobnie jak Daniel, również Jan zapowiada prześladowanie wierzących. Ponownie znajdujemy tutaj odwołanie do okresu czasu 3 lat i 6 miesięcy (czterdzieści i dwa miesiące), mówiącego o „wielkim ucisku”.

Z przedstawionych tutaj wersetów biblijnych widzimy, że Antychryst będzie politycznym i militarnym liderem o autorytecie niespotykanym do tej pory w historii.

Mahdi jako polityczny i militarny przywódca

W islamskiej tradycji Mahdi, podobnie jak Antychryst, jest przedstawiany jako polityczny i militarny światowy przywódca, o autorytecie niespotykanym do tej pory w historii.

Jest powiedziane o nim, że będzie „walczył przeciwko siłą zła, doprowadzi do światowej rewolucji, i ustanowi nowy światowy porządek oparty na sprawiedliwości, prawości i cnocie … ” [17]

Muzułmanie wierzą, że Mahdi będzie miał władzę nad całą ziemią jako ostatni kalif (następca Mahometa) islamu. W tym czasie rządy nad ziemią przejdą w ręce muzułmanów, a islam będzie jedyną prawomocną i dozwoloną religią.

Antychryst jako duchowy światowy przywódca

Biblia wskazuje na to, że Antychryst będzie również duchowym przywódcą, którego autorytet będzie rozpoznawany na całym świecie.

W Księdze Objawienia możemy czytać o tym, że Antychryst będzie wymagał wielbienia go. Uwielbienie to będzie skierowane zarówno do Szatana („smoka”), jak i Antychrysta („zwierzęcia”) (Obj 13:4, 8; 2 Tes 2:1-4).

Poza tym Antychrystowi będzie towarzyszył człowiek występujący w Księdze Objawienia jako „fałszywy prorok”. Główną rolą Fałszywego Proroka będzie wykonywanie zwodniczych znaków i cudów, aby przekonać mieszkańców ziemi, aby uwielbili Antychrysta („zwierzę)” (Obj 19:20). 

Mahdi jako duchowy światowy przywódca

Zgodnie z muzułmańską tradycją Mahdi będzie światowym liderem, który doprowadzi do tego, że każdy, kto praktykuje jakąkolwiek inną religię poza islamem będzie musiał wyrzec się swojej wiary i uwielbić Boga islamu.

Mahdi ustanowi „nowy światowy porządek” oparty na religii Islamu.

Widzimy, więc że zarówno Mahdi, jak i Antychryst, są przedstawiani jako liderzy globalnego ruchu religijnego, który odciągnie ludzi od wielbienia Boga Biblii i jego syna Jezusa Chrystusa.

Antychryst będzie zamierzał wymordować Żydów i Chrześcijan

Biblia wyraźnie naucza, że Szatan, przy pomocy Antychrysta, będzie zamierzał wymordować najpierw Żydów, a później Chrześcijan. Jest to przepowiedziane proroczo w Księdze Objawienia w rozdziale 12 i 13.

(13) A gdy smok ujrzał, iż został zrzucony na ziemię, zaczął prześladować niewiastę, która porodziła chłopczyka. (14) I dano niewieście dwa skrzydła wielkiego orła, aby poleciała na pustynię na miejsce swoje, gdzie ją żywią przez czas i czasy, i pół czasu, z dala od węża (…) (17) I zawrzał smok gniewem na niewiastę, i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, które strzeże przykazań Bożych i trwa przy świadectwie o Jezusie. (Ks. Objawienia 12:13-14, 17)

Termin „niewiasta, która porodziła chłopczyka” odnosi się do Izraela, z którego narodził się Mesjasz. Określenie „czas i czasy, i pół czasu” oznacza 3 lata i 6 miesięcy i odnosi się do Wielkiego Ucisku, kiedy to Antychryst będzie miał autorytet, aby panować nad ziemią. „Reszta potomstwa, które strzeże przykazań Bożych” to chrześcijanie.

Jest to jedyny fragment w Biblii, który bezpośrednio wskazuje na prześladowanie zarówno Żydów, jak i Chrześcijan poprzez Antychrysta.

Mahdi będzie zamierzał wymordować Żydów i Chrześcijan

Islamska tradycja mówi wiele o przyjęciu islamu poprzez Żydów i Chrześcijan w czasie pojawienia się Mahdiego.

Ajatollah Ibrahim Amini pisze:

„Mahdi zaoferuje religię islamu Żydom i Chrześcijanom; jeśli oni zaakceptują ją, będą oszczędzeni, w przeciwnym wypadku będą zabici”. [18]

Przywołajmy tutaj jeszcze raz cytowany wcześniej fragment hadisu ze zbioru Sahih Al-Buchari’ego:

„Opowiadał Abu Huraira, że Prorok powiedział: Dzień Sądu nie przyjdzie dopóki muzułmanie nie będą walczyć z Żydami i nie zabiją ich. Żydzi schowają się za kamieniami i drzewami, a kamienie i drzewa zawołają: O muzułmaninie, o sługo Allaha, za mną jest Żyd, przyjdź i zabij go! Tylko drzewo gharqad tego nie uczyni, gdyż jest to drzewo Żydów”.

Muzułmańscy autorzy zwracają często uwagę na to, że to szczególne drzewo „gharqad” jest sadzone obecnie w dużych ilościach w Izraelu.

Pokazuje to, że muzułmanie wierzą, że ostateczny holokaust Żydów będzie miał miejsce w obecnym państwie Izrael. 

Militarny atak przeciwko Izraelowi i ustanowienie Wzgórza Świątynnego siedzibą rządów Antychrysta

Biblia uczy, że Antychryst, ze swoją wielonarodową koalicją, zaatakuje Izrael, a specyficznie Jerozolimę.

Jest o tym mowa między innymi w Ks. Zachariasza 14:2 oraz Ks. Ezechiela 38:9-12 (Joel Richardson przyjmuje, że Gog to jedno z określeń odnoszących się do Antychrysta).

Słowa apostoł Pawła w Liście do Tesaloniczan 2:4 wskazują na to, że Świątynia Boża zostanie ponownie odbudowana w przyszłości.

Paweł mówi również o tym, że Antychryst zbezcześci odbudowaną Świątynię, „zasiadając” w niej i wymagając dla siebie boskiego uwielbienia.

Zarówno pierwsza Świątynia, zbudowana przez Salomona, jak i druga Świątynia, ta, która stała w czasach Jezusa, były ulokowane w Jerozolimie, na górze Moria. Miejsce to współcześnie znane jest jako Wzgórze Świątynne.

Druga Świątynia została zburzona w 70 roku przez Rzymian. Zburzenie Świątyni zostało przepowiedziane przez Jezusa (Mat 24:1-2).

Na Wzgórzu Świątynnym znajdują się obecnie dwa meczety: Al-Aksa oraz Kopuła na Skale. Miejsce to uznawane jest przez muzułmanów za trzecie najświętsze miejsce w islamie.

Po tym jak Antychryst zdobędzie Jerozolimę, uczyni on ze Wzgórza Świątynnego, a specyficznie z odbudowanej Świątyni, miejsce swoich rządów.

W tym czasie nienawiść Antychrysta do Żydów objawi się w pełni. W Mat 24:16-22 Jezus proroczo ostrzega mieszkańców Jerozolimy i Izraela, przed prześladowaniami, które rozpoczną się w tym czasie.

Militarny atak przeciwko Izraelowi i ustanowienie Wzgórza Świątynnego siedzibą islamskiego kalifatu

Podobnie jak o Antychryście, jest powiedziane o Mahdim, że zaatakuje Izrael i zdobędzie go dla islamu.

„Armie z czarnymi flagami nadejdą z Khurasan (Iran). Żadna siła nie będzie w stanie ich zatrzymać i ostatecznie dotrą do Eela (meczet Kopuła na Skale na Wzgórzu Świątynnym). Jerozolima będzie lokalizacją prawdziwego kalifatu i centrum islamskich rządów, którym będzie przewodził imam Mahdi.” [19]

Częścią eschatologicznych wierzeń w islamie jest zdobycie Jerozolimy i uczynienie Wzgórza Świątynnego centrum władzy islamskiego kalifatu.

W tym czasie też będzie miała miejsce największa w historii rzeź Żydów. 

Siedmioletni traktat pokojowy pomiędzy Izraelem i Antychrystem

Po tym jak Antychryst dojdzie do władzy, jest powiedziane, że zawrze on z Izraelem porozumienie pokojowe na okres siedmiu lat.

Jest o tym mowa w Księdze Daniela 9:27:

(27) I zawrze ścisłe przymierze z wieloma na jeden tydzień, w połowie tygodnia zniesie ofiary krwawe i z pokarmów. A w świątyni stanie obraz obrzydliwości, który sprawi spustoszenie, dopóki nie nadejdzie wyznaczony kres spustoszenia.

Specyficzne hebrajskie słowo użyte w tym wersecie przetłumaczone jako siedem to „shabuwa”. Słowo to oznacza tydzień, jednakże może być rozumiane jako tydzień dni lub tydzień lat. Teologowie są zgodni, że w tym konkretnym wersecie „shabuwa” powinno być rozumiane jako siedem lat.

Porozumienie zawarte przez Antychrysta da Izraelczykom pozorne poczucie bezpieczeństwa.

Wszystko wskazuje na to, że częścią tego porozumienia będzie zgoda na odbudowanie Świątyni w Jerozolimie.

Dalej werset ten mówi o tym, że w połowie siedmiu lat Antychryst złamie warunki porozumienia, doprowadzi do zaprzestania składania ofiar w Świątyni, oraz umieści w „miejscu najświętszym” swój posąg i ogłosi siebie bogiem.

Prorok Izajasz nazywa to porozumienie Antychrysta z Izraelem „przymierzem ze śmiercią” (Ks. Izajasza 28:14-15). 

Siedmioletni traktat pokojowy pomiędzy Izraelem i Mahdim

Podobnie jak o Antychryście, jest powiedziane o Mahdim, że doprowadzi do zawarcia czwartego i ostatniego traktatu pokojowego pomiędzy „rzymianami” (chrześcijańskim zachodem) i muzułmanami.

Ważne jest to, że ten czwarty traktat pokojowy ma być zawarty za pośrednictwem potomka brata Mojżesza, kapłana Aarona. Widzimy, więc tutaj wyraźne odniesienie do narodu żydowskiego.

Do potomków Aarona możemy zaliczyć „kohanim”. Tylko oni z pomiędzy wszystkich Żydów mogą pełnić funkcje kapłańskie w Świątyni. Znajdujemy tutaj jeszcze jedną wskazówkę sugerującą, że Świątynia w Jerozolimie będzie odbudowana w tym czasie.

Najbardziej zdumiewającym szczegółem tego traktatu jest okres czasu, na który zostanie zawarty. Traktat pokojowy zawarty przez Mahdiego zostanie zawarty na siedem lat. Jest to dokładnie ten samy okres czasu, jaki był wymieniony w przypadku porozumienia pomiędzy Antychrystem a Izraelem.

Wspominany już przez nas wcześniej fragment hadisu podaje:

„Rasulullah [Mahomet] powiedział: Będą cztery traktaty pokojowe pomiędzy tobą a rzymianami. Czwarty traktat zostanie zawarty za pośrednictwem człowieka będącego potomkiem Hadrat Aarona (czcigodnego Aarona – brata Mojżesza) i będzie zawarty na siedem lat.” [20]

Zmiana czasu i prawa przez Antychrysta

W Księdze Daniela jest napisane, że Antychryst będzie „zamyślał odmienić czasy i zakon” (Dan 7:25).

Zmiana czasu i prawa przez Mahdiego

Zgodnie z muzułmańskimi wierzeniami Mahdi zmieni prawo poprzez instytucjonalizację islamskiego prawa – szariatu – na całej zamieszkałej ziemi.

Jeżeli chodzi o druga kwestię, zmianę czasu, to należy wziąć pod uwagę to, że muzułmanie posiadają swój własny kalendarz.

Muzułmański kalendarz zbudowany jest na wydarzeniach z życia Mahometa. Muzułmanie przyjmują, że przestrzeganie tego kalendarza jest obowiązkiem każdego wierzącego, jako nakaz pochodzący z Koranu.

Muzułmanie posiadają również odmienny układ dni tygodnia. Świętym dniem dla muzułmanów jest piątek. W tym dniu zbierają się oni w meczetach, modlą się oraz odpoczywają.

Widzimy, że jeżeli muzułmanie przejmą dominację nad całym światem, islamskie prawo i muzułmański kalendarz będzie narzucony wszystkim mieszkańcom ziemi.

Antychryst jako jeździec na białym koniu

Ostatnie podobieństwo pomiędzy Antychrystem i Mahdim dotyczy tego, że obaj są identyfikowani z biblijnym wersetem opisującym jeźdźca na białym koniu

W Księdze Objawienia jest powiedziane:

I widziałem, a oto biały koń, ten zaś, który siedział na nim, miał łuk, a dano mu koronę, i wyruszył jako zwycięzca, aby dalej zwyciężać. (Ks. Objawienia 6:2)

W Księgi Objawienia, w szóstym rozdziale, apostoł Jan pisze o otwarciu poprzez Jezusa siedmiu pieczęci, będących początkiem gniewu Bożego.

W rezultacie otwarcia pierwszej pieczęci, widzimy pojawienie się jeźdźca na białym koniu*, który symbolizuje Antychrysta.

*Jeździec ten różni się od ‚jeźdźca na białym koniu’, który pojawia się przy końcu Księgi Objawienia, i który symbolizuje przychodzącego Mesjasza – Jezusa.

Pojawienie się Antychrysta rozpoczyna sąd Boga nad mieszkańcami ziemi.

Następstwami pojawienia Antychrysta, reprezentowanymi przez kolejne pieczęcie, będą: wojny, głód, zarazy i śmierć, prześladowania i męczeństwo wierzących, wielkie trzęsienia ziemi, gniew Boży.

Wielu teologów uważa, że biały koń, na którym jedzie Antychryst jest imitacją białego konia, na którym będzie siedział Jezus, w czasie swojego powrotu na ziemię (Obj 19:11).

W tym sensie Antychryst będzie imitacją Chrystusa, fałszywym mesjaszem.

Łuk bez strzał, który widzimy w dłoni Antychrysta symbolizuje fałszywy pokój. Być może jest to odniesienie do fałszywego pokoju, który Antychryst zawrze z Izraelem na siedem lat.

Korona na jego głowie mówi o pozycji jego autorytetu. Widzimy również, że prawdziwą motywacją jeźdźca jest zwyciężanie, podbój.

Mahdi jako jeździec na białym koniu

W biblijnym obrazie jeźdźca na białym koniu, z koroną na głowie, podbijającego narody, muzułmanie widzą Mahdiego.

Ka’b al Ahbar, wczesny muzułmański nauczyciel hadisów, powiada:

„Znajduję Mahdiego zapowiedzianego w Księgach Proroków… Na przykład Księga Objawienia powiada: I widziałem, a oto biały koń, ten zaś, który siedział na nim, miał łuk, a dano mu koronę, i wyruszył jako zwycięzca, aby dalej zwyciężać.” [21] 

MUZUŁMAŃSKI JEZUS

Według tradycji islamskiej po pojawieniu się Mahdiego, kolejnym ważnym wydarzeniem będzie powrót Jezusa.

Kim jest muzułmański Jezus?

Zarówno Koran, jak i większość muzułmanów w odniesieniu do Jezusa używa imienia Isa (lub Eesa) al-Maseeh (Mesjasz).

– Pierwszą rzeczą, którą potrzebujemy zrozumieć odnośnie muzułmańskiej koncepcji Jezusa jest to, że muzułmanie odrzucają ideę, że Jezus był lub jest synem Bożym.

Koran podaje:
Żydzi powiadają, że Ozair jest synem Bożym; Chrześcijanie toż samo mówią o Jezusie, oni mówią jak niewierni, którzy ich poprzedzili i zaprzeczali jedności Boskiej. Niech niebo ukarze ich bluźnierstwa. (Sura 9:30)

Bóg nie może mieć Syna! Niech będzie chwała Jego Imienia On rozkaże, a na głos Jego, nicość ożyje. (Sura 19:36)

– Drugą rzeczą, którą potrzebujemy zrozumieć jest to, że muzułmanie odrzucają chrześcijańską koncepcję trój-jedyności Boga (Trójcy), tym samym zaprzeczając, że Jezus jest Bogiem.

Jest powiedziane w Koranie:
Ci, którzy powiadają, że Jezus syn Maryi jest Bogiem: mówią bluźnierstwo. Nie powiedział, że On sam: chwalcie Boga, mojego i waszego Pana; kto daje najwyższemu równego, nie wejdzie do rozkosznych ogrodów, ogień będzie jego mieszkaniem, odrzucony, niech się nie spodziewa ratunku. Ci, którzy wierzą, w trójcę Boga, są bluźniercy: jeden tylko jest Bóg. Jeżeli nie zmienią wiary swej, kara bolesna będzie nagrodą ich bezbożności. (Sura 5:76-77)

– Trzecią rzeczą, którą muzułmanie przyjmują odnośnie Jezusa, jest to, że Jezus nie umarł na krzyżu za grzechu ludzi.

Koran podaje:
I rzekli (Żydzi): skazaliśmy na śmierć Mesjasza, Jezusa Syna Maryi posłańca Bożego; lecz oni go nie skazali na śmierć i nie ukrzyżowali: postać pozorna ciała zawiodła ich okrucieństwa. Ci, którzy się o to sprzeczają, zostają w samych wątpliwościach, nie oświeca ich prawdziwa nauka, a tylko sposób ich sądzenia. Oni nie zabili rzeczywiście Jezusa; Bóg go wziął do siebie, ponieważ On jest potężny i mądry. (Sura 4:155)

Koran zaprzecza temu, że Jezus był ukrzyżowany lub w ogóle doświadczył śmierci.

„Tak, więc ktoś został istotnie ukrzyżowany. Nie był to jednak Jezus (…). Kogoś innego ukrzyżowano zamiast niego. Bóg zabrał Jezusa (…) i uratował go przed śmiercią z rąk jego siepaczy, tak jak to zawsze czynił w przypadku wcześniejszych proroków zagrożonych śmiercią z rąk wrogów. Allach (…) ukoronował misję Jezusa na ziemi wybawieniem go od gwałtownej śmierci i podniósł go do niebios.” [22]

W islamie przyjmuje się, że po tym jak Allach w cudowny sposób wyratował Jezusa od śmierci, Jezus został fizycznie zabrany do nieba, gdzie będzie przebywać do czasu jego powrotu na ziemię.

– Czwartą rzeczą jest to, że muzułmanie odrzucają pogląd, że Jezus był zbawicielem.

Muzułmanie uważają, że Jezus był jednym z wielu proroków służących Allachowi. Pomimo tego, że przypisują oni Jezusowi tytuł „mesjasza”, termin ten w ich rozumieniu jest pozbawiony jego prawdziwego biblijnego znaczenia.

Koran podaje:
Mesjasz Jezus syn Maryi, jest tylko posłańcem Najwyższego; inni posłańcy poprzedzili go. (…) Dowodzimy jedności Boga, pomimo to oni oddają się kłamstwu. (Sura 5:79)

Powrót Jezusa według islamskiej tradycji

Według islamskiej tradycji powrót Jezusa będzie miał miejsce w okolicach Damaszku, w Syrii.

„Jezus pojawi się w Damaszku, w okresie, gdy Mahdi pojawi się w Mekce, a tymczasowo zwycięskie hordy wrogów islamu będą przewalać się przez Bliski Wschód w kierunku miejscowości Lod w Palestynie. (…) Z proroctwa (Muhammada) wynika, iż Jezus ponownie pojawi się na wschodnim minarecie wielkiego meczetu w Damaszku (Meszid Umayyad), skąd zejdzie jak normalny człowiek.” [23]

Według islamu Jezus powróci na ziemię jako wierny muzułmanin. Po powrocie Jezus odbędzie rytualną pielgrzymkę do Mekki. W jednym z hadisów jest powiedziane, że pójdzie on na grób Mahometa i odda mu hołd, poczym Mahomet odpowie Jezusowi tym samym z grobu. [24]

Islamska tradycja naucza, że gdy chrześcijanie zobaczą, że Jezus jest muzułmaninem wielu z nich nawróci się na islam.

Jezus ustanowi islamskie prawo szariat jedynym obowiązującym na całej ziemi. [25]

Według islamskiej tradycji Jezus położy kres chrześcijaństwu. Wszyscy chrześcijanie będą mieli do wyboru zaakceptować islam lub umrzeć.

Sidheeque M. A. Veliankode, muzułmański teolog, pisze:

„Jezus, syn Marii, wkrótce zstąpi (z nieba) pomiędzy muzułmanów jako sprawiedliwy sędzia… Jezus będzie rządził zgodnie z prawem islamu… wszyscy ludzie będą zobowiązani przyjąć islam i nie będzie innej alternatywy.” [26]

Zabije on człowieka zwanego Dadżdżal, który jest muzułmańskim odpowiednikiem Antychrysta, oraz jego zwolenników, składających się głównie z Żydów. [27]

„Zgodnie z proroctwem Muhammada (…), pojawi się on ponownie na ziemi wraz z Mahdim aby stoczyć zwycięski pojedynek z szatańskim Antychrystem – Dadżdżalem, przywódcą armii niewiernych chcących podbić ziemie islamu i zniszczyć Mekkę oraz Medynę. Będzie to sygnalizować nadejście nowej ery w dziejach świata i islamu. Po stoczeniu zwycięskiej walki Jezus (…) zniszczy symbole krzyża i będzie żył około czterdziestu lat jako żonaty muzułmanin. Potem umrze naturalną śmiercią, kończąc swoją przerwaną misję na ziemi. Zostanie on pogrzebany w Medynie pomiędzy grobami Proroka Muhammada (…) i jego następcy Abu Bakra (…).”[28]

Islamska tradycja naucza, że w ostatecznej wojnie pomiędzy muzułmanami i Żydami, Jezus będzie tym, który odegra najważniejsza rolę w wymordowaniu Żydów.

Na koniec jest powiedziane o Jezusie, że po tym, jak zagładzi on wszystkich odrzucających islam, oraz zabije Dadżdżala i jego zwolenników, ożeni się on, będzie miał dzieci i umrze naturalną śmiercią.

Podsumowując tą część naszych rozważań możemy powiedzieć, że muzułmańska koncepcja tego, kim jest Jezus i jaki będzie cel jego powrotu, drastycznie różni się od biblijnej koncepcji. 

PORÓWNANIE FAŁSZYWEGO PROROKA I MUZUŁMAŃSKIEGO JEZUSA

Porównując biblijną koncepcję czasów ostatecznych z islamską koncepcją czasów ostatecznych, pokazaliśmy, że występuje tutaj zdumiewające podobieństwo w opisie postaci Antychrysta i Mahdiego.

Okazuje się, że poza istnieniem ewidentnego podobieństwa pomiędzy Antychrystem i Mahdim, zarówno, co do ich natury i zamierzeń, istnieje podobny związek pomiędzy biblijnym Fałszywym Prorokiem z Księgi Objawienia a muzułmańskim Jezusem (Isa al-Masih).

Biblia naucza, że w ostatnich dniach Szatan wzbudzi dwóch ludzi, których zadaniem będzie odwieść ludzi od wielbienia prawdziwego Boga. Jednym z tych ludzi będzie Antychryst, drugim Fałszywy Prorok.

Fałszywy prorok

Terminem „Fałszywy Prorok” pojawia się w Biblii tylko jeden raz, w Księdze Objawienia 19:20. Apostoł Jan mówiąc o Fałszywym Proroku używa również terminu „drugie zwierzę” lub „inne zwierzę”.

W trzynastym rozdziale Księgi Objawienia jest napisane:

11. I widziałem inne zwierzę, wychodzące z ziemi, które miało dwa rogi podobne do baranich, i mówiło jak smok. 12. A wykonuje ono wszelka władzę pierwszego zwierzęcia na jego oczach. Ono to sprawia, że ziemia i jej mieszkańcy oddają pokłon pierwszemu zwierzęciu, którego śmiertelna rana była wygojona. 13. I czyni wielkie cuda, tak, że i ogień z nieba spuszcza na ziemię na oczach ludzi. 14. I zwodzi mieszkańców ziemi przez cuda, jakie dano mu czynić na oczach zwierzęcia, namawiając mieszkańców ziemi, by postawili posąg zwierzęciu, które ma ranę od miecza, a jednak zostało przy życiu. (Ks. Objawienia 13:11-14)

Powiedziane jest tutaj o Fałszywym Proroku, że będzie on czynił wszelkie cuda na oczach ludzi, nawet ogień z nieba będzie spuszczał na ziemię.

Fałszywy Prorok zwiedzie wielu ludzi, którzy uwierzą mu, że jego moc pochodzi od Boga.

Celem Fałszywego Proroka będzie uwiarygodnić Antychrysta jako tego, który posiada boski autorytet na ziemi. (Jest bardzo prawdopodobne, że Antychryst będzie próbował zaprezentować się światu jako oczekiwany mesjasz.)

W czternastym wersecie jest powiedziane o tym, że Fałszywy Prorok przekona ludzi, aby postawili posag Antychrystowi. (Prawdopodobną lokalizacją posagu Antychrysta będzie odbudowana Świątynia w Jerozolimie.)

Apostoł Jan kontynuuje:
15. I dano mu tchnąć ducha w posąg zwierzęcia, aby posąg zwierzęcia przemówił i sprawił, że wszyscy, którzy nie oddali pokłonu posągowi zwierzęcia, zostaną zabici. 16. On też sprawia, że wszyscy, mali i wielcy, bogaci i ubodzy, wolni i niewolnicy otrzymują znamię na swojej prawej ręce albo na swoim czole, 17. I że nikt nie może kupować ani sprzedawać, jeżeli nie ma znamienia, to jest imienia zwierzęcia lub liczby jego imienia. (Ks. Objawienia 13:15-17)

Będzie coś niezwykłego w tym posągu. Jan podaje, że nie tylko posąg przemówi, ale sprawi, „że wszyscy, którzy nie oddali pokłonu posągowi zwierzęcia, zostaną zabici”.

Ponadto z wersetów szesnastego i siedemnastego dowiadujemy się, że wszyscy mieszkańcy ziemi będą zmuszeni przyjąć „znamię” na rękę lub czoło. Przyjęcie tego szczególnego znamienia będzie równoznaczne z uwielbieniem Antychrysta.

Bez „znamienia” na ręku lub czole nie będzie możliwe normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Biblia podaje, że bez znamienia „nie [będzie] może kupować ani sprzedawać”. Co więcej, na ludzi, którzy odrzucą uwielbienie Antychrysta oraz przyjęcie jego znamienia będzie wydany wyrok śmierci ze strony oficjalnej władzy.

Apostoł Jan pisze:
… widziałem też dusze tych, którzy zostali ścięci za to, że składali świadectwo o Jezusie i głosili słowo Boże, oraz tych, którzy nie oddali pokłonu zwierzęciu ani posagowi jego i nie przyjęli znamienia na czoło i na rękę swoją … (Ks. Objawienia 20:4)

Jak widzimy z powyższych wersetów Fałszywy Prorok przyczyni się do wymordowania wielkiej liczby ludzi, którzy zdecydują się pozostać wiernymi Bogu Biblii i Jego synu Jezusowi. 

Muzułmański Jezus a Fałszywy Prorok

Muzułmański Jezus podobnie jak Fałszywy Prorok przyjdzie, aby nawrócić chrześcijan i Żydów na nową religię. W przypadku muzułmańskiego Jezusa religią tą będzie islam.

Jest powiedziane o muzułmańskim Jezusie, że razem z Mahdim, ustanowi on islamskie prawo szariat obowiązującym na całej ziemi.

W tym czasie wszyscy mieszkańcy ziemi będą zobowiązani zaakceptować islam i nie będzie innej alternatywy dla nikogo.

Islamska tradycja naucza o Jezusie, że zagładzi on wszystkich odrzucających islam.

Widzimy tutaj wyraźną analogię do Fałszywego Proroka, o którym jest powiedziane, że będzie zamierzał wymordować wszystkich ludzi, którzy odrzucą uwielbienie Antychrysta i nie przyjmą „znamienia” na czoło lub rękę.

Islamska tradycja przedstawia Jezusa jako lidera armii, która wymorduje dziesiątki tysiące Żydów, którzy będą podążać za Dadżdżalem (muzułmańskim Antychrystem).

Analogicznie Biblia mówi o inwazji na Izrael, zbezczeszczeniu Świątyni oraz wymordowaniu więcej niż połowy mieszkańców Izraela w wyniku działań Antychrysta i fałszywego proroka.

Zarówno o muzułmańskim Jezusie, jak i fałszywym proroku, jest powiedziane, że przyczynią się do ustanowienia systemu prawnego, który usankcjonuje masowe egzekucje każdego, kto odrzuci przyjęcie globalnej religii (w pierwszym przypadku islamu, w drugim – uwielbienia Antychrysta). 

DADŻDŻAL: ISLAMSKI ANTYCHRYST

Trzecią bardzo ważną postacią występującą w islamskiej eschatologii jest człowiek, którego pełny tytuł brzmi Al-Maseeh (Mesjasz) Ad-Dajjal (kłamca, oszust).

Opis Dadżdżala występuje w wielu hadisach. Odwołamy się tutaj wyłącznie do najbardziej powszechnych cech przypisywanych tej postaci.

Dadżdżal jest przedstawiany w literaturze muzułmańskiej jako zwodziciel i oszust, który będzie podawać się za Mesjasza, a w rzeczywistości będzie Antychrystem.[29]

Jest powiedziane o Dadżdżalu, że będzie posiadał moc czynienia cudów i tymczasowo posiądzie władzę nad całą ziemią:

„Prorok ostrzegał nas, że w ostatnich dniach pojawi się człowiek, który oszuka całą ludzkość. Dadżdżal będzie posiadał władzę nad tym światem. Dlatego też, muzułmanie musza być ostrożni, aby nie mieć miłości tego świata w swoich sercach, aby nie porzucili swojej religii i nie poszli za nim. On będzie w stanie uzdrawiać chorych przez przeciągnięcie swojej ręki nad nimi, jak Jezus to czynił, jednakże przez to oszustwo Dadżdżal poprowadzi ludzi drogą prosto do piekła. Stąd też Dadżdżal jest fałszywym Mesjaszem, albo Anty-Chrystusem (Massih al-Dajjal). On będzie udawał, że jest prawdziwym Mesjaszem, i oszuka ludzi pokazując im cudowne moce.” [30]

Islamska tradycji wskazuje na to, że Dadżdżal będzie twierdził, że jest Jezusem Chrystusem.

Znany muzułmański teolog Abu Ameenah Bilal Phillips pisze, że Dadżdżal będzie również utrzymywał, że jest on Bogiem. [31]

Muzułmanie wierzą, że trzy miasta będą wyłączone spod władzy Dadżdżala i tam muzułmanie będą mogli szukać schronienia. Tymi miastami będą: Mekka, Medyna i Damaszek. [32] Poza tymi trzema miastami, Dadżdżal wkroczy do każdego innego miejsca na ziemi, aby zwieść tych, którzy będą je zamieszkiwać.

Co więcej, jest powiedziane o Dadżdżalu, że będzie niewidomy na jedno oko [33], oraz, że pomiędzy oczami będzie miał wypisane słowo „niewierny” (kaafir), które będzie widoczne wyłącznie dla prawdziwych muzułmanów. [34]

W oparciu o różne islamskie tradycje muzułmanie wierzą, że Dadżdżal będzie Żydem.

Na przykład Matloob Ahmed Qasmi, muzułmański autor, zatytułował swoją książkę: Emergence of Dajjal, the Jewish King (Pojawienie się Dadżdżala, Żydowskiego Króla).

Imam Autonomii Palestyńskiej szejk Ibrahim Mahdi w jednym ze swoich kazań, transmitowanych przez palestyńska telewizję, stwierdza:

„Żydzi oczekują fałszywego żydowskiego mesjasza, podczas, gdy my oczekujemy z pomocą Allacha … Mahdiego i Jezusa, pokój niech będzie z nim. Czyste ręce Jezusa zamordują fałszywego żydowskiego mesjasza. Gdzie? W mieście Lod, w Palestynie. Palestyna będzie, jak to było w przeszłości, cmentarzyskiem dla najeźdźców.”

O Dadżdżalu islamska tradycja podaje, że zostanie on zabity przez muzułmańskiego Jezusa. [35]

Porównanie biblijnego Jezusa i Dadżdżala

Trzecie podobieństwo pomiędzy biblijną a islamską eschatologią występuje w opisie postaci biblijnego Jezusa i muzułmańskiego antychrysta – Dadżdżala.

Pomimo tego, że w islamskiej literaturze znajdujemy wiele fantastycznych i dziwacznych opisów Dadżdżala, najbardziej podstawowe wierzenia na temat tej postaci możemy sprowadzić do kilku punktów.

– Po pierwsze, Dadżdżal będzie utrzymywał, że jest Jezusem Chrystusem, żydowskim Mesjaszem.
– Po drugie, powstanie on w obronie Izraela przeciwko Mahdiemu i muzułmańskiemu Jezusowi.
– Po trzecie, zwiedzie on wielu ludzi, aby porzucili islam.

Widzimy, więc, że biblijny Jezus Chrystus wypełnia główne oczekiwania, które muzułmanie mają wobec Dadżdżala. 

Powrót Jezusa Chrystusa

Prawdziwy Jezus rzeczywiście powróci jako obrońca Izraela i jej duchowego potomstwa, chrześcijan.

Jeżeli islamskie proroctwa są w pewnym stopniu adekwatne, to pokazują one nam, że częścią strategii Szatana jest to, że gdy rzeczywisty Jezus powróci, na ziemi będzie już człowiek, który wcześniej przekona ludzi, że to on jest „Jezusem”. Człowiekiem tym będzie Fałszywy Prorok.

Jeżeli rzeczywiście będzie miało to miejsce, to świat muzułmański oskarży prawdziwego Jezusa, że jest Dadżdżalem, antychrystem.

W oparciu o islamską tradycję, muzułmanie oczekują również, że Dadżdżal będzie przyjęty przez Żydów jako Mesjasz.

Jest to zgodne z Biblią. Proroctwa biblijne nie pozostawiają wątpliwości, co do faktu, że Żydzi uznają Jezusa za ich Mesjasza (Ks. Zachariasza 12:10, 14:1, 3, 4; Rzym 11:26; Ks. Objawienia 7:3-4, 14:1,3).

Będzie to dodatkowym potwierdzeniem dla muzułmanów, że Jezus jest przepowiedzianym Dadżdżalem, wielkim kłamcą.

Co więcej, wszystko wskazuje na to, że islamska tradycja będzie użyta poprzez Szatana nie tylko w celu uniemożliwienia muzułmanom przyjęcia prawdziwego Jezusa w czasie Jego powrotu, ale również, jako inspiracja do wojny z Nim (Jezusem).

Chrześcijanie często zadają sobie pytanie, jak to możliwe, że w ostatnich dniach ludzie powstaną do wojny przeciwko Chrystusowi. Czyż walka z Bogiem nie wydaje się szaleństwem? Islamska eschatologia daje nam odpowiedź na to pytanie.

Wiele faktów wskazuje na to, że islam będzie głównym narzędziem, które Szatan użyje w swym ostatecznym starciu z Bogiem.

IMPERIUM ANTYCHRYSTA

Biblia dostarcza nam wielu przesłanek potwierdzających założenie, że ostateczne imperium Antychrysta będzie składać się wyłącznie z krajów islamskich.

Czytając księgi proroków takich jak Izajasz, Jeremiasz, Ezechiel, Zachariasz, Ozeasz widzimy wyraźnie, że odnosząc się do czasów ostatecznych, mówią oni o konflikcie pomiędzy Izraelem a krajami będącymi współcześnie opanowanymi przez islam.

Opis imperium Antychrysta znajdujemy w Księdze Objawienia:

3. I zaniósł mnie w duchu na pustynię. I widziałem kobietę siedzącą na czerwonym jak szkarłat zwierzęciu, pełnym bluźnierczych imion, mającym siedem głów i dziesięć rogów. (…) 9.Tu trzeba umysłu obdarzonego mądrością. Siedem głów to siedem pagórków, na których rozsiadła się kobieta, i siedmiu jest królów; 10. Pięciu upadło, jeden jest, inny jeszcze nie przyszedł, a gdy przyjdzie, będzie mógł krótko tylko pozostać. 11. A zwierzę, które było, a już go nie ma, jest ósmym, i jest z owych siedmiu, idzie na zatracenie. 12. A dziesięć rogów, które widziałeś, to dziesięciu króli, którzy jeszcze nie obieli królestwa, lecz obejmą władzę jako królowie na jedną godzinę wraz ze zwierzęciem.13. Ci są jednej myśli, i oddadzą moc i władzę swoją zwierzęciu.14. Będą oni walczyć z Barankiem, lecz Baranek zwycięży ich, bo jest Panem panów i Królem królów, a z nim ci, którzy są powołani i wybrani, oraz wierni. (Ks. Objawienia 17:3, 9-14)

W wersetach 9 – 10 znajdujemy wyjaśnienie, że „siedem głów” reprezentuje siedem światowych imperiów. W czasie, gdy Jan otrzymał to objawienie, pierwszych pięć z owych siedmiu imperiów już nie istniało.

Według Joela Richardsona owych pięć imperiów to:

– Egipskie
– Asyryjskie
– Babilońskie
– Perskie
– Macedońsko – Greckie

Szóste imperium, istniało za życia Jana. Szóstym imperium było:
– Cesarstwo Rzymskie

O siódmym imperium Jan nie mógł posiadać wiedzy, dlatego, że pojawiło się ono prawie XIV wieków po jego śmierci. Siódmym imperium było:
– Ottomańskie Imperium Tureckie

 
Zauważmy, że wszystkie z wymienionych powyżej mocarstw, włączając w to Imperium Ottomańskie, spełniają dwa warunki:

– po pierwsze, wszystkie te imperia panowały nad Bliskim Wschodem, włączając w to Jerozolimę;
– po drugie, każde z tych imperiów, albo zniszczyło albo wchłonęło imperium je poprzedzające.

 
W 395 roku Cesarstwo Rzymskie zostało rozdzielone na dwie części: zachodnią ze stolicą w Rzymie, i wschodnią ze stolicą w Konstantynopolu.

Wschodnia część Cesarstwa Rzymskiego pozostała w historii znana jako Cesarstwo Bizantyjskie.

W 410 roku zachodnia część Cesarstwa Rzymskiego, łącznie ze stolicą w Rzymie, została podbita przez barbarzyńskie plemiona niemieckie.

Upadek zachodniej, europejskiej części Cesarstwa Rzymskiego nie oznaczał jednakże jego całkowitego unicestwienia. Stolica cesarstwa oraz jego tron został przeniesiony do Konstantynopolu.

Wschodnia część Cesarstwa Rzymskiego przetrwała kolejne tysiąc lat, aż została podbita przez Turków w 1453 roku.

Tureckie Imperium nastąpiło po Cesarstwie Rzymskim i panowało nad całym Bliskim Wschodzie, oraz nad Jerozolimą, przez prawie pięćset lat. Imperium Tureckie istniało aż do 1909 roku.

Widzimy, więc że jedynie Ottomańskie Imperium Tureckie spełnia wymagania stawiane przez Biblie siódmemu imperium.

W cytowanym tutaj fragmencie z Księgi Objawienia apostoł Jan mówi o imperium Antychrysta:

11. A zwierzę, które było, a już go nie ma, jest ósmym, i jest z owych siedmiu, idzie na zatracenie. (Ks. Objawienia 17:11)

Imperium Antychrysta będzie ósmym i ostatnim imperium. Jest powiedziane o tym imperium, że będzie ono jednym „z siedmiu”. Oznacza to, że jedno z wymienionych przez nas poprzednio imperiów będzie ponownie panować na ziemi w przyszłości.

Joel Richardson twierdzi, że ósmym imperium, będzie odrodzone Imperium Tureckie.

W wersecie 12 znajdujemy wyjaśnienie, że „dziesięć rogów” oznacza dziesięć narodów, które zjednoczą się w dniach ostatnich, aby utworzyć imperium Antychrysta. Jeżeli nasze interpretacja jest trafna Turcja stanie na czele tego nowego imperium.

(Aby dowiedzieć się więcej o imperium Antychrysta, opisanego w Księdze Objawienie przejdź tutaj). 

Odrodzenie państwa Izrael

Analizując biblijne proroctwa, widzimy, że odrodzenie państwa Izrael musiało mieć miejsce w „przerwie” następującej po upadku „siódmego imperium” i poprzedzającej powstanie ostatniego „ósmego imperium”.

Bóg od starożytnych czasów, wielokrotnie przepowiadał poprzez swoich proroków, że nadejdzie czas, gdy państwo żydowskie przestanie istnieć a jego mieszkańcy będą rozproszeni pomiędzy wszystkie narody ziemi.

Ostateczne rozproszenie Izraela miało miejsce po zniszczeniu Świątyni oraz zburzeniu Jerozolimy przez Rzymian w I wieku, zgodnie z tym, jak przepowiedział to Jezus.

Od tamtych wydarzeń prawie przez dwa tysiące lat Żydzi w większości byli zmuszeni żyć z dala od ziemi obiecanej im przez Boga. Przez cały ten okres ziemia izraelska pozostawała w rękach innych narodów.

Dopiero pod koniec XX wieku, w 1948 roku państwo Izrael powróciło do swojej egzystencji.

Bóg mówiąc o przyszłości Izraela, zapowiedział również, że dniach ostatnich, powstanie jeszcze jedno światowe imperium. Imperium to, którego przywódcą będzie człowiek znany nam jako Antychryst, zaatakuje Izrael, dążąc do jej całkowitego unicestwienia. Jest powiedziane w Biblii, że będzie to miało miejsce w dniach, gdy naród żydowski będzie żył w swojej ziemi, w Izraelu, bezpiecznie i w dobrobycie.

Atak Antychrysta na Izrael

Według J. Richardsona odpowiedź na pytanie o wielkość przyszłego imperium Antychrysta znajdujemy w Księdze Ezechiela.

Prorok Ezechiel mówiąc o przyszłym ataku na Izrael wymienia listę narodów, których poprowadzi Gog (Ks. Ezechiela 38).

J. Richardsona uważa, że „Gog” jest jednym z wielu tytułów odnoszących się do Antychrysta. Przyjmuje on, że proroctwo Ezechiela o Gogu mówi o ostatecznej inwazji Antychrysta na Izrael.

Narody wymienione, przez Ezechiela to: Magog, Mesech, Tubal, Persja, Kusz, Put, Gomer, Bet-togarma, i „liczne ludy”.

Z ośmiu narodów wymienionych przez Ezechiela siedem z nich występuje w Księdze Rodzaju jako potomkowie Noego i jego synów (Księga Rodzaju 10). Wyjątek stanowi tutaj tylko Persja.

– Mesech i Tubal

Mark Hitchcock zwraca uwagę na to, że Ezechiel 27:13 opisuje Mesech i Tubal jako partnerów w handlu z Tyrem, który współcześnie odnosi się do Libanu.

Hitchcock argumentuje, że Mesech i Tubal to starożytne ludy Moschi (Mushki) i Tubalu (Tibareni), które w czasach Ezechiela zamieszkiwały tereny na południe od Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego [36].

Narody te współcześnie stanowią część Turcji.

– Magog

W Księdze Ezechiela jest napisane:

„Synu człowieczy, zwróć swoje oblicze ku Gogowi w kraju Magog, głównemu księciu w Mesech i Tubal…” (Ks. Ezechiela 38:2)

W pismach starożytnego żydowskiego historyka Józefa Flawiusza znajdujemy następującą wskazówkę: „Magog zaś dał początek Magogejczykom, od niego wywodzącym swe imię, których Grecy zwą Scytami”. [37]

Mark Hitchcock pisze, że Scytowie byli wielkim koczowniczym plemieniem, które zamieszkiwało terytorium rozpościerające się od centralnej Azji aż do południowej części starożytnej Rosji.

Współcześnie na terenach tych znajdują się kraje będące byłymi republikami Związku Radzieckiego: Kazachstan, Kyrgystan, Uzbekistan, Turkmenistan, Tadżykistan, być może również północny Afganistan. [38]

– Persja

Persja jest współczesnym Iranem.

W rzeczywistości nazwa Iran została wprowadzona dopiero 1935 roku, do tego czasu kraj ten był znany jako Persja.

– Kusz

Kusz odnosi się do współczesnego Sudanu. Od 1989 roku Sudan jest Islamska Republiką.

– Put

Biblijny Put współcześnie odnosi się do Libii.

– Gomer

Gomer był znany w starożytnym świecie jako Gimarra, znajdująca się w Kapadocji.

Kapadocja znajduje się w centralnej Turcji.

– Togarma

Togarma jest wymieniony w Księdze Rodzaju jako syn Gomera, wnuka Noego (1 Mojż 10:1-3). Togarma występuje w asyryjskich przekazach historycznych pod nazwą Tilgarimmu.

Tilgarimmu było miastem we Wschodniej Anatolii, w dzisiejszej Turcji. Tak, więc Togarma reprezentuje region we współczesnej Turcji.

Jeżeli nasza interpretacja jest prawdziwa oznacza to, że praktycznie wszystkie narody, do których odnosi się proroctwo Ezechiela są współcześnie krajami islamskimi.

Szczególnie istotną rolę zdaje się odgrywać tutaj Turcja. Pięć narodów z ośmiu wymienionych przez Ezechiela odnosi się do Turcji lub tureckich ludów zamieszkujących obszar wokół Kaukazu.

Zauważmy, że kraje te otaczają Izrael ze wszystkich czterech stron: Turcja znajduje się na północy Izraela, Iran na wschodzie, Sudan na południu oraz Libia na zachodzie.

Podsumowując możemy powiedzieć, że według Joela Richardsona proroctwo Ezechiela mówi o islamskiej inwazji na Izrael, prawdopodobnie przewodzonej przez Turcję, która będzie wspomagana przez Iran, Sudan, Libię, oraz inne islamskie narody.

ISLAMSKI DUCH ANTYCHRYSTA

Apostoł Jan pisze:

18. Dzieci, ostatnia to już godzina. A słyszeliście, że ma przyjść antychryst, lecz oto już teraz wielu antychrystów powstało (…) 22. Któż jest kłamcą, jeżeli nie ten, który przeczy, że Jezus jest Chrystusem? Ten jest antychrystem, kto poddaje w wątpliwość Ojca i Syna. 23. Każdy, kto poddaje w wątpliwość Syna, nie ma i Ojca. Kto wyznaje Syna, ma i Ojca. (1 Jana 2:18, 22-23)

Ze słów Jana wynika, że głównym wyrazem ducha antychrysta jest poddawanie w wątpliwość tego, że Jezus jest Synem Bożym. Duch ten zaprzecza również temu, że Jezus jest Mesjaszem (Chrystusem).

Zobaczmy, jaki jest stosunek Koranu, najświętszego pisma muzułmanów, do kwestii wymienionych przez Jana.

 
Po pierwsze, Koran zaprzecza temu, że Jezus jest Synem Bożym.

Żydzi powiadają, że Ozair jest synem Bożym; Chrześcijanie toż samo mówią o Jezusie, oni mówią jak niewierni, którzy ich poprzedzili i zaprzeczali jedności Boskiej . Niech niebo ukarze ich bluźnierstwa. (Sura 9:30)

Tak mówił Jezus, prawdziwy syn Maryi, narodzony ze słowa Bożego, o czym nie ma wątpliwości. Bóg nie może mieć Syna! Niech będzie chwała Jego Imienia On rozkaże, a na głos Jego, nicość ożyje. (Sura 19:35-36)

Po drugie, Koran zaprzecza temu, że Jezus jest Bogiem.

Ci, którzy wierzą, w trójcę Boga, są bluźniercy: jeden tylko jest Bóg . Jeżeli nie zmienią wiary swej, kara bolesna będzie nagrodą ich bezbożności. (Sura 5:77)

Ci, którzy powiadają, że Jezus syn Maryi jest Bogiem: mówią bluźnierstwo . Nie powiedział, że On sam: chwalcie Boga, mojego i waszego Pana; kto daje najwyższemu równego, nie wejdzie do rozkosznych ogrodów, ogień będzie jego mieszkaniem, odrzucony, niech się nie spodziewa ratunku. (Sura 5:76)

Po trzecie, Koran zaprzecza ukrzyżowaniu Jezusa.

I rzekli (Żydzi): skazaliśmy na śmierć Mesjasza, Jezusa Syna Maryi posłańca Bożego; lecz oni go nie skazali na śmierć i nie ukrzyżowali: postać pozorna ciała zawiodła ich okrucieństwa. Ci, którzy się o to sprzeczają, zostają w samych wątpliwościach, nie oświeca ich prawdziwa nauka, a tylko sposób ich sądzenia. Oni nie zabili rzeczywiście Jezusa; Bóg go wziął do siebie, ponieważ On jest potężny i mądry. (Sura 4:155)

Po czwarte Koran zaprzecza temu, że Jezus jest Mesjaszem i Zbawicielem

Mesjasz Jezus syn Maryi, jest tylko posłańcem Najwyższego; inni posłańcy poprzedzili go . Jego matka była cnotliwa, oni pożywali pokarm. Dowodzimy jedności Boga, pomimo to oni oddają się kłamstwu. (Sura 5:79)

Widzimy, że duch islamu, jest duchem, który bezpośrednio zaprzecza najświętszym prawdą Biblii.

Koran nie tylko nazywa bluźnierstwem wiarę w to, że Jezus jest Synem Bożym oraz jedynym Mesjaszem i Zbawicielem, ale również zapowiada wieczną karę w piekle dla tych, którzy tak wierzą.

Musimy być świadomi tego, że Bóg Biblii i Allach to nie ta sama osoba. Natomiast Biblia i Koran nie są dwoma alternatywnymi drogami do Boga.

Jedna jest tylko droga do Boga i prowadzi ona poprzez Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela.

MROCZNOŚĆ OBJAWIENIA MAHOMETA

Przytoczony powyżej fragment pochodzi ze wstępu do polskiego tłumaczenia Koranu:

„Pewnego razu, gdy Prorok Mahomet przebywał w grocie góry Hira, oddając się praktykom ascetycznym, rozmyślaniom i modlitwom, stanął przed nim archanioł Dżibril (Gabriel). Niebiańsko piękny, dostojny i poważny podał Mahometowi zwój rozkazując czytać. Mimo przerażenia, jakie ogarnęło Proroka i mimo faktu, że czytać nie umiał, wziął on Księgę do rąk i odczytał, że:

Bóg potężny i mądry zesłał Koran. On wyprowadził z niczego niebo, ziemię i przepaście przestrzeni; prawda przewodniczyła Jego dziełu, wszystkie stworzenia mają swój kres oznaczony, lecz niewierni odrzucają moją naukę. Co się wam zdaje o waszych bogach? Pokażcie, co oni stworzyli na ziemi. Czyż oni są uczestnikami rozrządzania w niebie. Jeżeli tak jest, pokażcie na dowód jakąś księgę zesłaną przed Koranem albo, jakie inne dowody oparte na powadze nauki. (Koran, 46, 1 3)

Przeżycie to wywarto na Mahomecie wstrząsające wrażenie, nie był pewny czy nie zwariował, albo został nawiedzony przez złego ducha. Mimo, iż żył uczciwie i uprawiał pobożne praktyki, nie mógł dać wiary, że to właśnie jego Bóg powołał na swego proroka. Rychło wszakże wątpliwości te rozwiała jego umiłowana żona Chadidża, stając się pierwszą muzułmanką.

Objawienia zaczynają się powtarzać i wkrótce wokół człowieka, który już bez żadnych zastrzeżeń podjął się tej szczególnej misji, zgromadzili się wierni. Mahomet zaczął publicznie mówić o Allachu, gromić bogaczy, ostrzegać przed grzechem. Nauka ta była nieskomplikowana i zrozumiała dla wszystkich. Jej fundament stanowiły: wiara w Jedynego Boga i prorocką misję Mahometa, dobre uczynki i zupełne poddanie się Bogu (po arabsku islam stąd późniejsza nazwa tej religii).”

Przeżycie Mahometa stoi w ostrym kontraście z przeżyciami, jakie mieli prorocy w Biblii. Czytając Biblię, możemy zauważyć, że kiedykolwiek jakiś człowiek ma doświadczenie spotkania z aniołem Bożym, to chociaż najczęściej towarzyszy temu strach, który jest strachem przed wielkością i świętością Boga, jednakże nigdy nie towarzyszą temu wątpliwości, kogo ten anioł reprezentuje.

Mahomet miał poważne wątpliwości odnośnie tego, czy anioł, który objawił mu się nie jest aniołem ciemności, przychodzącym od Szatana. Wątpliwości te towarzyszyły mu przez dość długi okres, dopiero jego żona pomogła mu zmierzyć się z jego przeżyciami.

PRZYPISY

[1] Andrzej Sarwa, Dni Mahdiego, Zaświaty w wierzeniach muzułmańskich, Sandomierz 2008, przypis 2, s. 7
[2] Kabbani, Approach of Armageddon, 229; cytat w: Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 23
[3] Ibn Maja, Kitab al-Fitan #4084; cytat w: Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 24
[4] Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 24
[5] Al-Sadr and Mutahhari, The Awaited Savior, prolog 4, 5; cytat w: Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 24
[6] Kelani, The Last Apocalypse, 34-35; cytat w: Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 25
[7] Tirmidhi cytowany w: Zubair, Signs of Qiyamah, 42; cytat w: Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 27
[8] Al Hakim, ad-Dani, Nu’aym ibn Hammad, as-Suyuti; cytat w: Izzat and Arif, Al Mahdi and the End Time, 43
[9] Kabbani, Approach of Armageddon, 231; cytat w: Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 25
[10] Ibn Kathir, The Beginning and the End, vol. 2, pt 3, p.288; cytat w: Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 26
[11] Izzat and Arif, Al Mahdi and the End Time, 40
[12] Sahih jest zbiorem hadisów zebranych przez Muhammada ibn Ismaila Al-Buchari’ego (810-870 AD), uczonego sunnickiego pochodzącego z Buchary. W islamie jest uważany za jeden z najbardziej autentycznych zbiorów powiedzeń Proroka.
[13] Tabarani cytowany przez Zubair, Signs of Qiyamah, 43; cytat w: Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 29
[14] tamże
[15] Ka’b al Ahbar cytowany w: Izzat and Arif, Al Mahdi and the End of Time, 15, 19; cytat w: Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 30
[16] Izzat and Arif, Al Mahdi and the End of Time, 40; cytat w: Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 30
[17] Al-Sadar and Mutahhari, The Awaited Savior, prologue, 4, 5.
[18] Amini, Al-Imam Al-Mahdi
[19] Izzat and Arif, Al Mahdi and the End of Time, 40
[20] Tabarani cytowany przez Zubair, Signs of Qiyamah, 43; cytat w: Joel Richardson, The Islamic Antichrist, 29
[21] Izzat and Arif, Al Mahdi and the End of Time, 15, 19.
[22] H. Abdalati, Spojrzenie w Islam, 1993, s. 204 – 205.
[23] H. Abdalati, Spojrzenie w Islam, 1993, s. 204 – 205.
[24] Hakim Mustadrak (2:651) # 4162, cytat w: Kabbani, Approach of Armagedon?, 237
[25] Sahih Ashrat as-Sa’at, cytowany w: Kabbani, Approach of Armagedon?, 236
[26] Veliankode, Doomsday Portents and Prophecies, 358
[27] Veliankode, Doomsday Portents and Prophecies, 360
[28] H. Abdalati, Spojrzenie w Islam, 1993, s. 204 – 205.
[29] A. al-Tantawi, Ogólny zarys religii Islamu, Białystok 1999, s. 84-86.)
[30] Kabbani, Approach of Armagedon?, 223
[31] Phillips, Ad-Dajjal, the Antichrist.
[32] Kabbani, Approach of Armagedon?, 226
[33] Sahih Muslim Book 041, Number 7005, reported by Ibn Umar; Sahih Muslim Book 041, Number 7010, reported by Hudhalfa
[34] Sahih Muslim Book 041, Number 7009, reported by Anas b. Malik
[35] Sahih Muslim Book 041, Number 6924, reported by Abu Huraira
[36] Mark Hitchcock, The Coming Islamic Invasion of Israel, 44
[37] Józef Flawiusz, Dawne dzieje Izraela, VI 1.
[38] Mark Hitchcock, The Coming Islamic Invasion of Israel, 31

Podstawę tego opracowania stanowi książka Joela Richardsona „The Islamic AntiChrist. The Shocking Truth about the Real Nature of the Beast„.

UCHWAŁA

Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 kwietnia 2017 r.

w sprawie uczczenia setnej rocznicy objawień fatimskich

W roku 2017 przypada setna rocznica objawień fatimskich. W swoim orędziu Matka Boża przewidziała największe wydarzenia XX wieku, a jego przesłanie jest nadal aktualne.

W sposób niezwykle dramatyczny, poprzez przekazanie trzyczęściowej tajemnicy oraz spektakularny cud słońca, Matka Boża przypomniała ewangeliczną prawdę, że ludziom do szczęścia, tak naprawdę, potrzebny jest tylko Wszechmocny Bóg, który stworzył nas dla siebie i pragnie podzielić się z nami pełnią szczęścia.

Rzadko które wydarzenie religijne odegrało tak ważną rolę w dziejach Kościoła, a nawet całego świata, jak objawienia fatimskie. Mając również na względzie obecną sytuację geopolityczną Polski przesłanie fatimskie nabiera dla naszej Ojczyzny szczególnego znaczenia.

Z powodu wagi i doniosłości orędzia z 1917 roku Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekonany o jego szczególnym znaczeniu, pragnie uczcić objawienia fatimskie w ich setną rocznicę.

UZASADNIENIE

Objawienia fatimskie, rozpoczęły się w Fatimie, 13 maja 1917 roku. Tego dnia ukazała się po raz pierwszy Matka Boża Fatimska przekazując światu i Kościołowi swoje Orędzie, poprzez trójkę dzieci: Hiacyntę, Franciszka i Łucję. Objawień było sześć, podczas których przekazane zostały trzy tajemnice fatimskie, poprzedzone objawieniami anielskimi. To zjawienie się Matki Bożej i przekazywane prze kolejne 6 miesięcy orędzie wytyczało kierunek drogi dla świata, dotkniętego wówczas wojnami i przygotowującego się do rewolucji październikowej w Rosji, która następnie objęła wiele krajów świata.

Od 1917 roku zmieniło się wiele elementów w panoramie Europy i świata; w ciągu tego wieku, a zwłaszcza w ostatnich latach, byliśmy świadkami licznych doniosłych wydarzeń. Jednak orędzie w fatimskie, nadal jest stałym punktem odniesienia i wezwaniem do życia ewangelią. Wciąż istnieje jeszcze niebezpieczeństwo, że miejsce marksizmu zająć może ateizm w innej postaci, który wychwalając wolność zmierza do zniszczenia samych korzeni moralności ludzkiej i chrześcijańskiej.

Jan Paweł II podkreślał, że „orędzie fatimskie jest ściśle związane z przeznaczeniem Kościoła i ludzkości i musi być podejmowane z pokolenia na pokolenie, zgodnie z coraz nowymi znakami czasu. Trzeba do niego nieustannie powracać. Trzeba go podejmować wciąż na nowo”. Te wypowiedzi Ojca Świętego na temat orędzia fatimskiego i jego aktualnego znaczenia są potwierdzeniem tego jak ważne jest upamiętnienie setnej rocznicy objawień fatimskich.

Obchody stulecia to nie tylko wspomnienie historyczne, ale przede wszystkim okazja do głoszenia wezwania Matki Boskiej w Fatimie, której orędzie nadal wywiera dobroczynny wpływ na współczesność i przyszłość drogi Kościoła oraz historii ludzkości.

Przypadająca w 2017 roku setna rocznica objawień fatimskich to wielkie święto promieniujące na cały świat. Uczczenie przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej setnej rocznicy objawień fatimskich będzie wymownym aktem, nadającym międzynarodową rangę temu wydarzeniu.

ENCYKLIKA AD CAELI REGINAM

PIUS XII

Czcigodnym Braciom, Prymasom, Arcybiskupom, Biskupom oraz innym Ordynariuszom miejscowym będącym w jedności pokoju ze Stolicą Apostolską, O Królewskiej godności Najświętszej Maryi Panny

Czcigodni Bracia,
pozdrowienie i Apostolskie Błogosławieństwo

DO NIEBIOS KRÓLOWEJ zasyłał lud chrześcijański korne modły i zbożne pienia już od pierwszych wieków chrześcijaństwa, czy to w chwilach radosnych uniesień, czy zwłaszcza wśród ciężkich udręk świtowych i nigdy go nie zawodziła nadzieja pokładana w Matce Boskiego Króla, Jezusa Chrystusa i nigdy w nim wiara nie słabła, że Bogarodzica Dziewica Maryja włada po macierzyńsku całym tu światem, jak w szczęśliwości niebieskiej dzierży koronę królewskiej chwały.

I my też po klęskach potwornych, co na oczach naszych obróciły w pierzynę kwitnące miasta, osiedla i wsie; patrząc z boleścią, jak tyle i tak wielkiego zła wylewa się w mętnej powodzi na dusze ludzkie; widząc jak nieraz chwieje się sprawiedliwość, jak często panoszy się występek i zepsucie - dręczymy się w tym gorączkowym i groźnym przełomie w szczególny sposób; uciekamy się przeto z ufnością do naszej Królowej, Maryi, przedkładając jej nie tylko nasze uczucia miłości, ale i tych wszystkich, co chlubią się z imienia Chrystusowego.

Ogłoszenie dogmatu o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny i Rok Maryjny

Trzeba również i milo nam ty wspomnieć żeś - My to osobiście 1 - go listopada 1950, w Roku Jubileuszowym, wobec olbrzymiej rzeszy Księży Kardynałów, Biskupów, Kapłanów i wiernych chrześcijan, przybyłych ze wszech narodów, orzekli dogmat Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny⁽¹⁾, gdzie obecnie z duszą i ciałem wśród chórów Aniołów i Świętych Niebian króluje wraz z jednorodzonym Swym Synem. Ponad to z okazji upłynionego stulecia od chwili, kiedy niezapomnianej pamięci Poprzednik Nasz Pius IX określił uroczyście, że Boga rodzicielka poczęła się bez żadnej zmazy pierworodnego grzechu, ogłosiliśmy toczący się ninie Rok Maryjny⁽²⁾; i dziś patrzymy z wielką radością Naszego Ojcowskiego serca, jak nie tylko tu w Wiecznym Mieście - szczególnie zaś w bazylice Liberiańskiej - niezliczone tłumy manifestują dobrowolnie swą wiarę i najgorętszą miłość ku Matce Niebieskiej - ale i we wszystkich częściach świata odradza się coraz więcej cześć zarówno w starożytnej tradycji Kościoła, jak i w świętych księgach i dotąd sięgają raz po raz szeregi modlących się pielgrzymów.

Wiedzą wszyscy, że ilekroć zaszła okazja, gdyśmy mianowicie przemawiali do Naszych dzieci w Chrystusie osobiście na audiencjach, czy też przez radio kierowaliśmy słowa do najodleglejszych ludów, zawsze zachęcaliśmy do wydatnej, w miarę możliwości czułej, jak przystało na synów, miłości wobec najukochańszej i najmożniejszej Matki Swojej. Dlatego też warto szczególnie przywieść na pamięć orędzie radiowe, przesłane przez nas do ludu portugalskiego, kiedy wieńczono złotą koroną cudowny wizerunek Maryi Panny, czczony w Fatimie⁽³⁾ orędzie to nazwaliśmy sami orędziem "Królowania Maryi"⁽⁴⁾.

Obecnie zaś, aby przypieczętować niejako te rozliczne przejawy naszej czci ku Matce Bożej, za którymi tak chętnie podążył świat chrześcijański; aby zamknąć szczęśliwie i z pożytkiem ten Rok Maryjny, który się ma ku schyłkowi; aby wreszcie dać chętny posłuch usilnym żądaniom, które wpłynęły do nas w tej sprawie, zdecydowaliśmy ustanowić liturgiczne święto Najśw. Maryi Panny - Królowej.

Nie chcemy przez to podawać wiernemu ludowi nowej prawdy do wierzenia, boć w rzeczy samej tytuł i przesłanki, na których opiera się królewska godność Maryi, były zawsze dostatecznie wyrażone i to zarówno w starożytnej tradycji Kościoła, jak i w świętych księgach liturgicznych.

Warto je wszakże przypomnieć w toku tej encykliki, aby odświeżyć chwalę Niebieskiej Matki i rozpalić się żywszą ku Niej pobożnością na większy pożytek duchowy wszystkich serc.

I. O KRÓLEWSKIEJ GODNOŚCI MARYI W STAROŻYTNEJ TRADYCJI KOŚCIOŁA I W ENCYKLIKACH PAPIESKICH

Świat chrześcijański wierzył już i w ubiegłych czasach, i to nie bez podstaw, że ta z której zrodził się Syn Najwyższego, co "będzie rządził w domu Jakuba na wieki"⁽⁵⁾, "Książę - pokoju"⁽⁶⁾, "Król królów i Pan nad pany"⁽⁷⁾, otrzymał od Boga szczególne łaski ponad wszystkie inne Jego dzieła; uwzględniając poza tym najściślejsze powiązanie między potomstwem a matką - chrześcijaństwo pojęło z łatwością wyniesienie Bożej Rodzicielki ponad świat.

Nic więc dziwnego, że już starzy pisarze Kościoła idąc za głosem św. Gabryela Archanioła, co przepowiedział panowanie Syna Maryi na wieki⁽⁸⁾ i za głosem Elżbiety, witającej w niej ze czcią "Matkę Pana mego"⁽⁹⁾ nazywali Maryję "Matką Króla", "Matką Pana", dając jasno do zrozumienia, że po królewskiej godności jej Syna przejęła i Ona szczególnie dostojeństwo i wyższość.

I tak np. św. Efrem w zapale poetyckim wkłada w Jej usta: "Niechaj mnie Niebo podtrzyma w objęciach, bom nad nie uczczona. Bo nie niebiosa były Ci Matką; aleś je zrobił swym tronem. O ileż szczytniejsza i czcigodniejsza Matka Króla od tronu Jego"⁽¹⁰⁾. A gdzie indziej tak się doń modli: "...O Władcza Panienko, Gospodzi uwielbiona, Królowa, Pani, pod skrzydły Twoimi broń mnie i strzeż, by się ze mnie szatan nie natrząsał, co wróży zgubę, ani mnie przemógł bezecny nieprzyjaciel"⁽¹¹⁾.

Św. Grzegorz z Nazjanzu zowie Ją "Matką Króla całego świata", "Matką Dziewicą (która) porodziła Króla całego wszechświata"⁽¹²⁾. Według Prudencjusza zaś dziwi się Rodzicielka, "że porodziła Boga - Człowieka i Króla najwyższego"⁽¹³⁾.

A ta godność królewska Najświętszej Maryi Panny jasno i wyraźnie występuje u nich, gdy mówią z naciskiem o "Pani", "Panującej", "Królowej".

Już w pewnej homilii, przypisywanej Orygenesowi Elżbieta nie tylko wita Maryję: "Matka Pana mojego", ale i "Ty, Pani moja"⁽¹⁴⁾.

To samo da się wywnioskować z cnego miejsca, gdzie po różnych wykładniach imienia Maryi wygłasza on zdanie: "Trzeba wiedzieć, że, "Maryja" znaczy w języku syryjskim: "Pani"⁽¹⁵⁾. I św. Chryzolog za jego przykładem, jeszcze dobitniej wyraża to w tych słowach: "Maryja" z hebrajskiego - znaczy po łacinie "Pani": więc i Anioł nazywa Ją Panią, aby Rodzicielka Władcy wyzbyła się strachu służebnego, ponieważ sama władza Jej potomka sprawiła to i upoważnia Ją, że się już urodziła i zwie się Panią⁽¹⁶⁾.

Również Epifaniusz, Biskup Konstantynopolitański, w liście do Papieża Hormisdasa wspomina o konieczności modlitwy za jedność Kościoła, "dzięki świętej i jednoistnej Trójcy i wstawieniu się Pani Naszej, świętej i chwalebnej Panny i Bożej Rodzicielki Maryi"⁽¹⁷⁾.

Inny autor tegoż okresu pozdrawia uroczyście, siedzącą po prawicy Bożej, by się wstawiać za, nami, Najświętszą Pannę, jako "Panią śmiertelników, najświętsza Boga Rodzice"⁽¹⁸⁾.

Królewską godność przyznaje Maryi Pannie kilkakrotnie również św. Andrzej Kreteński, tak bowiem pisze, np.: "Sam Bóg zabiera dziś z przybytków ziemskich, jako Królowę rodzaju ludzkiego, Swą Matkę zawsze Dziewicę, w której łonie zostając Bogiem przywdział naturę ludzką"⁽¹⁹⁾. Lub na innym miejscu: "Królowa rodzaju ludzkiego zachowuje w całym tego słowa znaczeniu to imię, będąc wywyższona, wyjąwszy Boga, pomad wszelkie istoty"⁽²⁰⁾.

U św. zaś Jana Chryzostoma nazywa się Ona "Królową, Władczynią, Panią"⁽²³⁾ oraz; "Panią wszechstworzenia"⁽²⁴⁾; inny starożytny pisarz wschodniego Kościoła tytułuje Ją: "Szczęsną Królową", "obok królewskiego Syna - Wieczystą Królową", której "jasną głowę zdobi złoty diadem"⁽²⁵⁾.

Następnie św. Ildefons Toledański wszystkie omal tytuły do czci streszcza w tym, pozdrowieniu: "O Pani moja, Władczyni moja, panująca mi Matko Pana mojego... Pani wśród służek, Królowo wśród siostrzyc"⁽²⁶⁾.

Wypada nadmienić i to, że gdy nieśmiertelnej pamięci poprzednik Nasz Sykstus IV rozwijał pomyślnie naukę o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Dziewicy, encyklikę swoją "Cum Prćexcelsa"⁽³⁰⁾ zaczyna od słów, w których Maryja występuje jako "Królowa, co pilnie wstawia się do Króla, którego porodziła". Twierdzi to również Benedykt XIV w encyklice "Gloriosć Dominć", gdzie Maryja jest "Królową nieba i ziemi, a Król Najwyższy jakoby Jej przekazywał swą władzę"⁽³¹⁾.

Zbierając te wypowiedzi wszystkich ubiegłych stuleci, pisze nabożnie św. Alfons Liguori: "Skoro więc Maryja Panna podniesiona została do tak wysokiej godności, że jest Matką Króla królów, dlatego całkiem słusznie zaszczyca Ją Kościół tytułem Królowej"⁽³²⁾.

II. O KRÓLEWSKIEJ GODNOŚCI MARYI W KSIĘGACH LITURGICZNYCH, W MODLITWACH I W SZTUCE CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

Święta liturgia, która jest jakby żywym zwierciadłem nauki, przekazanej przez przodków i przyjętej przez wiernych, poprzez wszystkie wieki, czy to na Wschodzie, czy na Zachodzie, opiewa chwałę Niebieskiej Królowej i zawsze Ją śpiewać będzie.

Ze Wschodu rozlega się gorące wezwanie: "O Bogarodzico, dziś wzięta do nieba na skrzydłach Cherubów, Tobie służą dziś Serafini i wszystkie Zastępy wojska niebieskiego przed Tobą upadają"⁽³³⁾.

W etiopskim "Mszale" znów czytamy: "O Maryjo, centrum wszechświata... Ty większa od Cherubinów wieloocznych i Serafinów sześcioskrzydlnych... Niebo i ziemia przepełnione są świętością chwały Twojej"⁽³⁶⁾.

Wtóruje zgodnie Kościół łaciński pradawną swą i przesłodką modlitwą "Witaj Królowo" i miłymi antyfonami "Ave", "Regina cćli", tudzież maryjno-świątecznymi: "Stoi Królowa po Twej prawicy w złocistej szacie, zdobna przepychem"⁽³⁷⁾. "I w Tobie wielbi potężną Królowę niebo i ziemia"⁽³⁸⁾. "Dziś Panna Maryja w niebo wstępuje: cieszcie się, bo króluje z Chrystusem na wieki"⁽³⁹⁾.

Dodajmy do tego Litanię Loretańską, co wiernym nasuwa codziennie tyle wezwań Królowej Maryi. Królestwo Maryi zwykło też wielu rozważać od wieków w piątej chwalebnej tajemnicy różańca maryjnego, który może uchodzić za mistyczny wieniec Królowej nieba.

Sztuka wreszcie, gdy jest oparta na chrześcijańskich zasadach i czerpiąc z nich natchnienie oddaje wiernie i naturalnie wrodzoną wiernym pobożność, już od Soboru Efeskiego przedstawia Maryję jako Władczynię na królewskim tronie i z królewskimi insygniami, uwieńczoną diademem, otoczoną orszakiem Aniołów i świętych niebian, jako że panuje Ona nie tylko nad siłami natury, ale i nad niecnymi zakusami szatana. Ikonografia, gdy chodzi o godność Najświętszej Maryi Panny, obfituje również w każdej epoce w dzieła najwyższego artyzmu; odważyła się nawet na oddanie w barwach Boskiego Zbawcy Naszego, jak wieńczy przejasną koroną Swą Matkę.

I Rzymscy Papieże w uznaniu tej pobożności ludowej często zdobili w koronę obrazy Bogarodzicy Dziewicy, znane już z publicznej czci, i to albo własnymi rękoma, albo też przez delegowanych przez siebie dygnitarzy.

III. KRÓLEWSKA GODNOŚĆ MARYI JAKO BOGARODZICY

Jak już nadmieniliśmy wyżej, Czcigodni Bracia, głównym tytułem, na którym opiera się królewska godność Maryi, jest niewątpliwie Jej Boskie Macierzyństwo, jak to wynika ze świadectw, przekazanych od wieków przez przodków, jako też ze świętej liturgii. Jeśli bowiem w Księgach świętych czyta się o Synu, którego pocznie Dziewica, że "będzie zwan Synem Najwyższego i da mu Pan Bóg Stolicę Dawida Ojca Jego i będzie rządził w domu Jakubowym na wieki, a królestwu jego nie będzie końca"⁽⁴⁰⁾ i jeśli nadto Maryja zowie się "Matką Pana"⁽⁴¹⁾, łatwo stąd dowieść, że i Ona jest także Królową, ponieważ zrodziła Syna, który w tejże chwili, gdy został poczęty, stał się i jako człowiek - z racji osobowego zjednoczenia natury ludzkiej ze Słowem Bożym - Królem i Panem wszechrzeczy. Słusznie mógł zatem pisać św. Jan Damasceński: "Zaiste stała się Panią, wszego stworzenia, kiedy została Matką Stworzyciela"⁽⁴²⁾; tak jak można powiedzieć, że pierwszym, co wieścił z nieba królewskie posłannictwo Maryi, był już Archanioł Gabriel.

Królewska godność Maryi jako współdziałającej w dziele Boskiego zbawiciela

Atoli Najświętsza Maryja Panna ma się zwać Królową nie tylko dla swego Boskiego Macierzyństwa, ale i dlatego, że z Woli Bożej odegrała wielką rolę w dziele naszego wiecznego zbawienia. "Co nam przychodzi tak mile i rzewnie rozważać - pisał świętej pamięci Poprzednik Nasz Pius XI - to to, że Chrystus nam włada nie tylko z prawa wrodzonego, ale i nabytego, jako Odkupiciel? Niech sobie wszyscy przypomną, że chociaż zapomnieli o swoim Zbawcy, to "nie skazitelnym srebrem lub złotem jesteście odkupieni... lecz drogocenną krwią niewinnego Chrystusa jako baranka nieskalanego"⁽⁴³⁾. Już nie jesteśmy swoi, bo Chrystus nas wielką ceną⁽⁴⁴⁾ odkupił⁽⁴⁵⁾. Aleć w dokonaniu dzieła odkupienia Maryja była przecież najściślej zespolona z Chrystusem; słusznie więc śpiewa się w liturgii: "Stała święta Maryja, Królowa Niebieska i Pani świata, pod krzyżem Pana Naszego Jezusa Chrystusa bolejąca"⁽⁴⁶⁾.

A więc zgodnie z notatką bogobojnego ucznia św. Anzelma - z wieków średnich - "jak... Bóg rodząc swą mocą światy jest ich ojcem i Panem, tak święta Maryja, odradzając je przez swe zasługi, jest Ich Matką i Panią. Bóg jest bowiem Panem wszystkiego, sprawiając wszystko swą Wolą w myśl praw natury, zasię Maryja jest Panią świata, naprawiając go z łaski swych zasług do pierwotnej godności"⁽⁴⁷⁾. "Jak Chrystus bowiem zna z racji odkupienia nas specjalny tytuł do panowania i królowania nad nami, tak i Błogosławiona Maryja z racji szczególnej miary, z jaką współdziałała przy naszym odkupieniu, oddając ochotnie za nas swoją osobę i Jego ofiarując, pragnąc jedynie naszego zbawienia, przykładając się doń i zabiegając około niego⁽⁴⁸⁾.

Z przesłanek tych można wyciągnąć następujący wniosek: jeśli w dziele zbawienia była Maryja z woli Bożej zjednoczona z Jezusem Chrystusem, samymże sprawcą zbawienia, i to w podobny bodaj sposób, jak Ewa z Adamem, sprawcą śmierci, tak, że można określić nasze odkupienie jako dokonane przez pewnego rodzaju "odwrotność" (per quandam recapitulationem⁽⁴⁹⁾, dzięki której rodzaj ludzki zbawia się przez Dziewicę, podobnie jak na śmierć zasłużył przez dziewicę; jeśli dalej można dowodzić, że ta przesławna Pani dlatego została wybrana na Matkę Chrystusowi, "by się mu stała towarzyszką w odkupieniu rodzaju ludzkiego"⁽⁵⁰⁾, i jeśli wreszcie była Ona tą, która wolna od skazy dziedzicznej i osobistej, związana zawsze najściślej ze Synem swoim, złożyła Go na Golgocie Ojcu Przedwiecznemu, wraz z ofiarą praw i miłości matczynej, niby nowa Ewa, na całopalenie za wszystkie dzieci Adama zeszpecone niestety jego upadkiem"⁽⁵¹⁾, - to wolno stąd wnosić, bez wątpienia, że jak Chrystus, ten nowy Adam, musi być zwan królem, nie tylko jako Syn Boży, ale i jako nasz zbawca, tak drogą pewnej analogii Najświętsza Panna jest Królową nie tylko jako Matka Boska, ale i przez to, że jakby nowa Ewa zespolona jest z nowym Adamem.

Albowiem, prawdę mówiąc, w pełnym właściwym i absolutnym załączeniu jeden jest Król, Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek; lecz i Maryja choć tylko w pewnej mierze i tylko analogicznie - jednakże jako Matka Chrystusa-Boga, jako wspólniczka w dziele Boskiego Odkupiciela, w Jego zapasach z wrogami, jak i w zwycięstwie nad nimi - uczestniczy również w królewskiej godności. Z tego bowiem zjednoczenia z Chrystusem Królem, taki osiąga blask i dostojeństwo, że przewyższa nim wielkość wszechrzeczy stworzonych; z tego zjednoczenia z Chrystusem wywodzi się Jej władza królewska, na mocy której może Ona szafować skarbami królestwa Boskiego Zbawcy; z tego wreszcie zjednoczenia z Chrystusem wypływa nieprzebrana skuteczność Jej matczynego pośrednictwa u Syna i Ojca.

Nie ma więc wątpliwości, że Najświętsza Maryja Panna góruje swą godnością nad wszystkimi stworzeniami i po Synu Swoim dzierży prym nad wszystkim. "Ty wreszcie - mówi św. Sofroniusz - przewyższasz wszelkie stworzenia... Cóż może być szczytniejszego nad radość z tej przyczyny, o Matko Dziewico?"⁽⁵²⁾. Do tego uwielbienia dorzuca św. German swe hołdy: "Twa godność i chwała przechodzi wszelkie stworzenie; ponad Anioły Twoja dostojność"⁽⁵³⁾, a św. Jan Damasceński posuwa się aż do zdania: "Jest nieskończona różnica między sługami, a Matką"⁽⁵⁴⁾.

Królewska godność Maryi jako współdziałającej w sercach i umysłach ludzi

Dla zrozumienia najwyższego stopnia godności wśród stworzeń, na który wstąpiła Bogarodzica, dobrze jest sobie uświadomić, że święta Boża Rodzicielka już od pierwszej chwili swego Poczęcia napełniona została wielką obfitością łaski, że nią przewyższa łaskę wszystkich świętych. Dlatego też - jak pisze wielkiej pamięci poprzednik Nasz Pius IX w swej encyklice - Bóg Niepojęty "tak Ją cudownie obsypał bogactwem wszelkich darów niebieskich, podjętych z Boskiego skarbca, ponad wszelkie duchy Aniołów i świętych, że zawsze wolna od jakiejkolwiek skazy grzechowej i cała piękna i doskonała, cieszy się Ona taką pełnią niewinnej świętości, o jakiej nikomu poza Bogiem ani marzyć się nie zda, ani dostąpić nie można"⁽⁵⁵⁾.

Co więcej, Najświętsza Panna nie tylko zdobyła najwyższy po Chrystusie szczyt doskonałości i dostojeństwa, ale odziedziczyła i pewną cząstkę tej władzy, dzięki której Syn Jej i Zbawca nasz (jak się to najsłuszniej podkreśla) panuje w sercach i umysłach ludzkich. Bo jeśli Słowo działa cuda i zlewa łaski przez przyjęte na się Człowieczeństwo; jeśli używa Sakramentów św. lub Świętych swoich jako narzędzi do dusz zbawienia, czemuż się nie ma posłużyć pomocą i rolą Swej Matki dla rozdawnictwa owoców Odkupienia? "Z iście macierzyńskim sercem - jak mówi tenże niezgasłej pamięci poprzednik Nasz Pius IX - i mając na oku sprawy naszego zbawienia zabiega Ona około dobra całego rodzaju ludzkiego. Ona wybrana przez Boga na Królowę nieba i ziemi, wyniesiona nad wszystkie chóry Aniołów i rzesze świętych niebian, u boku jednorodzonego Syna Swego Jezusa Chrystusa wstawia się za nas przemożnie swoimi prośbami, a o co prosi otrzymuje i nie zna zawodów⁽⁵⁶⁾. W związku z tym inny Nasz Poprzednik, sławnej pamięci Leon XIII orzekł, że wraz z ogromem łask zdobyła Najświętsza Maryja Panna władzę "prawie niezmierzoną"⁽⁵⁷⁾, a według św. Piusa X Maryja - wchodzi w Swą rolę "jakby na mocy prawa matczynego"⁽⁵⁸⁾.

Niechże się tedy radują wszyscy wierni, że podlegają rozkazom Dziewiczej Bogurodzicy, która cieszy się i władzą królewską i pała macierzyńską miłością.

W tych jednak, jak i innych sprawach, dotyczących Najświętszej Panny powinni teologowie i głosiciele słowa Bożego unikać pewnych zboczeń od właściwej drogi, aby nie wpadli w dwojakie błędy: niech mianowicie strzegą się zarówno zdań bezpodstawnych, czy też przesądnie mijających się prawdą, jak i zbytniej ciasnoty serca w stosunku do tej wyjątkowo wzniosłej i niemal boskiej godności Bogurodzicy, którą Jej przypisuje św. Doktor Anielski "z racji nieskończonego dobra, którym, jest Bóg"⁽⁵⁹⁾.

Zresztą, jak w innych sprawach, tak i w tym artykule wiary chrześcijańskiej, za najbliższą, i ogólną normę prawdy "służy nauczycielski urząd Kościoła" do wyjaśniania i pogłębiania tych rzeczy, które w depozycie wiary mieszczą się jeszcze niejasno i jakby domyślnie"⁽⁶⁰⁾.

IV

Tak tedy z pomników starożytnego chrześcijaństwa, z modłów liturgicznych, z wrodzonego wiernym zmysłu pobożności, z dzieł sztuki zebraliśmy głosy, świadczące, że Bogarodzicy Dziewicy przysługuje godność królewska; sądzimy również, że racje, które święta teologia przytacza dedukcyjnie ze skarbca Boskiej wiary, potwierdzą dowodnie tę prawdę. Z tak licznie przytoczonych świadectw powstaje jak gdyby szeroko brzmiąca harmonia, która opiewa niebotyczne szczyty królewskiej godności Matki Bożej i ludzkiej, której podlega wszelkie stworzenie, jako Tej, co "wyniesiona jest nad chóry anielskie do chwały niebios"⁽⁶¹⁾.

W Święto Królowej Maryi w dniu 31 maja - ponawiamy poświęcenie się ludzkoci Niepokalanemu Sercu Matki Bożej

Po długiej tedy i dojrzałej rozwadze, mając to mocne przeświadczenie, że wielkie korzyści wynikną dla Kościoła, gdy ta niezbicie dowiedziona prawda zajaśnieje wszystkim, widocznie, niby pochodnia promienna, zatknięta na świeczniku - mocą Apostolskiej Naszej władzy ustanawiamy ś w i ę t o K r ó l o w e j M a r y i, które ma być obchodzone w całym świecie w dniu 31 maja. Nakazujemy również, aby tegoż dnia ponawiano poświęcenie się rodzaju ludzkiego nieskalanemu Sercu Panny Maryi. W nim bowiem leży nadzieja nadejścia lepszego wieku, tryumfu wiary i chrześcijańskiego pokoju.

Niech tedy wszyscy z większą jeszcze niż dotąd ufnością garną się do tronu miłosierdzia i łaski Królowej i Matki naszej, błagając o pomoc w nieszczęściach, o światło w ciemnościach, o pociechę w cierpieniach i smutkach; a nade wszystko niech się wyrwą z niewoli grzechów i służą z wdziękiem dziecięcej pobożności pod berłem tak wielkiej Matki! Niech tłumy wiernych cisną się do Jej świątyń, niech obchodzą Jej święta; niech Jej błagalna koronka będzie we wszystkich dłoniach i niech przeniknie do kościołów i chat, do szpitali i więzień, na drobne zebrania i masowe manifestacje wiernych, celem głoszenia Jej chwały! Niech Imię Maryi słodsze nad nektar i droższe od pereł będzie w najwyższym poszanowaniu; niechaj nikt na to Imię, okryte takim majestatem i zdobne macierzyńskim wdziękiem, nie miota jakichkolwiek przeklętych wyrazów, świadczących o wstrętnej duszy; i niech się nie waży mówić niczego, co by uwłaczało należnej Mu czci!

Niech każdy stara się według swego stanu wcielać usilnie i czujnie podniosłe cnoty najmilszej Matki Naszej, Królowej Niebieskiej w swe myśli i czyny! Albowiem, wtedy dopiero wszyscy prawdziwi chrześcijanie czcząc i naśladując taką Królowę i Matkę poczują się niechybnie braćmi i zrażeni zawiścią, i żądza; zbytku postąpią w miłości społecznej, uznają prawa słabszych, pokochają pokój. Niech się więc nikt nie ma za dziecko Maryi godne Jej skorej i przemożnej opieki, kto nie okaże się za Jej wzorem sprawiedliwy, łagodny i czysty, dowodząc istotnie miłości bratniej nie w sporach i szkodach, ale w pomocy i pocieszę.

Królowa Pokoju

W niektórych krajach na świecie dręczy się i krzywdzi pewnych ludzi za wiarę chrześcijańską i pozbawia praw boskich i ludzkich do wolności. Jak dotąd, nie mają tam znaczenia żadne, najsłuszniejsze nawet, żądania, i ponawiane skargi o zaniechanie zła. Na tak niewinnie cierpiące dzieci, niech zwróci łaskawe Swe oczy, zdolne rozjaśnić swym blaskiem pomroki i burze, potężna nad światem i czasem Pani, co potrafiła mocą, dziewiczej stopy uśmierzyć zuchwalców; niech sprawi co rychlej, by mogli korzystając z należnej wolności, spełniać publicznie praktyki religijne, służąc sprawie Ewangelii, przez zgodną pracę i wybitne cnoty, co świecą przykładem wśród cierpień; oby tym samym współdziałali także dla wzrostu i potęgi swych, ziemskich społeczeństw.

Życząc sobie jak najgoręcej, by Królowa i Matka ludu chrześcijańskiego przyjęła te Nasze hołdy i swym pokojem rozbroiła targane zawiścią państwa i by nam po tym wygnaniu ukazała Jezusa, który nam będzie pokojem, wiecznym Weselem, udzielamy Wam z chęcią, Czcigodni Bracia, i Waszej owczarni, jako zadatku pomocy Boga Wszechmogącego i dowodu Naszej miłości, Apostolskiego Błogosławieństwa.

Dan w Rzymie u św. Piotra, w święto Macierzyństwa Najświętszej Maryi Panny, dnia 11 października r. 1954, a szesnastego Naszego Pontyfikatu.

PIUS PP. XII

Kazania Sejmowe

ks. Piotr Skarga SJ

KAZANIE PIĄTE

JAKO KATOLICKA WIARA POLICYJ I KRÓLESTW SZCZĘŚLIWIE DOCHOWYWA, A HERETYCTWO JE OBALA

Służcie Panu Bogu ze wszytkiego serca waszego, a nie puszczajcie się za próżnościami, które wam nie pomogą.

1Sam 12:20-21

Królestwo przy obcych bogach nie trwa.

Gdy Samuel ludowi Bożemu króla Saula postawił, dał im znać, iż królestwo ono trwać nie miało, jeśliby się za obcymi bogami udawać, a jednego Pana Boga prawdziwego odstąpić kiedy mieli. I zowie fałszywe bogi one Baale i Astaroty, jako wyższej w tym rozdziale stoi, próżnościami, jako cień i dym, który nie trwa i pomocy nie daje. „Bójcie się prawi Pana Boga, a służcie mu z całego serca waszego. Bo jeśli w złości trwać będziecie, i wy, i król wasz zaraz poginiecie”. Toż się do was mówi, Przezacni Panowie, stójcie mocno przy jednej katolickiej wierze, która jednego Boga w Trójcy i jednego Chrystusa ukazuje; a królestwo wasze i Rzeczpospolita wasza stać będzie.

A jeśli się do innych obcych wiar i do innych Chrystusów fałszywych i próżnych, które heretycy przynoszą, udacie: i wy, i król wasz, i z królestwem waszym poginiecie. Obaczmy za pomocą Bożą, jaką moc w sobie ma katolicka wiara do zachowania i rozmnożenia świeckich królestw, a jaki jad w sobie mają heretyctwa do zguby i wywrócenia ich.

(...)

Kan. 1401 - Mocą własnego i wyłącznego prawa, Kościół rozpoznaje:

1° sprawy dotyczące rzeczy duchowych i związanych z duchowymi;
2° przekroczenie ustaw kościelnych oraz wszystkie inne, w których wchodzi w grę grzech, w tym, co dotyczyustalenia winy i wymierzenia kar kościelnych.

(...)

Kan. 1404 - Stolica Piotrowa nie może być sądzona przez nikogo.

Kan. 1405 -

§ 1. Sam tylko Biskup Rzymski ma prawo sądzić sprawy, o których w kan. 1401:

1° tych, którzy sprawują najwyższą władzę państwową;
2° kardynałów;
3° legatów Stolicy Apostolskiej, a w sprawach karnych - biskupów;
4° inne sprawy, które sam wezwał przed swój sąd.

§ 2. Sędzia nie może rozpatrywać sprawy dotyczącej aktu lub dokumentu potwierdzonego w specjalny sposóbprzez Biskupa Rzymskiego, chyba że otrzymał od niego uprzednie polecenie.

§ 3. Rocie Rzymskiej rezerwuje się sądzenie:

1° biskupów w sprawach spornych, z zachowaniem przepisu kan. 1419, § 2;
2° opata prymasa lub opata przełożonego kongregacji monastycznej i najwyższego przełożonego instytutówzakonnych na prawie papieskim;
3° diecezji czy innych kościelnych osób, fizycznych lub prawnych, które nie mają niższego przełożonego odBiskupa Rzymskiego.

1. Sąd nad uczynkami wierzących w chwili Pochwycenia (Rz 14:10, 1Kor3:6nn, 2Kor5);
2. Sąd Żydów/pogan pod koniec okresu ucisku (Mt 25);
3. Sąd niewierzących pod koniec okresu tysiącletniego królestwa (Ap 20:11).

PROGNOZA: Główne cele rosyjskiej propagandy w Polsce na 2017 rok

Aktywność ośrodków kremlowskiej propagandy oraz powiązanych z nią innych struktur państwowych jasno wskazuje, iż kolejne miesiące przyniosą eskalację wrogich Polsce działań w przestrzeni informacyjnej RP, ale i jej sąsiadów oraz sojuszników z Sojuszu Północnoatlantyckiego. Kontekst bieżących uwarunkowań geopolitycznych sugeruje, iż poza działaniami stricte dezinformacyjnymi, wzmacniane będą skoordynowane z nimi: a) komponenty je urealniające (organizacja rzeczywistych wydarzeń / akcji) oraz b) działalność operacyjna rosyjskich służb (wspieranie polityczne, organizacyjne oraz finansowe określonych struktur, podmiotów i jednostek oraz wzmocniona rekrutacja współpracowników i rozbudowa prorosyjskich sieci w Polsce, które docelowo mają wzmacniać wpływ na polską klasę polityczną i polskie społeczeństwo).

Odcinek polsko-ukraiński

Eskalacja napięcia na linii Warszawa-Kijów weszła na nowy etap. Poza niszczeniem cmentarzy i pomników, najpierw na terytorium Polski, następnie Ukrainy, poza zakrojonymi na szeroką skalę działaniami w przestrzeni informacyjnej, skierowanymi głównie do odbiorcy rosyjskojęzycznego, ale i audytorium ukraińskiego (nasilenie ma miejsce od grudnia 2016 r.), doszły jeszcze wydarzenia z wykorzystaniem opłacanych protestujących z Ukrainy oraz rzekomej polskiej mniejszości (podszywających się za Polaków obywateli ukraińskich lub rosyjskich) – debaty i próby organizacji prowokacyjnych konferencji, blokada międzynarodowej drogi pod Lwowem, ale i zamach terrorystyczny na Konsulat RP w Łucku. To ostatnie wydarzenie pokazuje, iż Kreml rozpoczyna nowy etap swojej polityki, sięgając do arsenału z obszaru działań militarnych i paramilitarnych, testując nowe sposoby kreacji chaosu, ale i weryfikując operatywność swoich ludzi na zachodzie Ukrainy. Sygnalizuje to też, iż rosyjska propaganda zwiększa swoje zainteresowanie odbiorcą polskim.

Działania Moskwy na odcinku polsko-ukraińskim od dłuższego czasu są swoimi lustrzanymi odbiciami pod względem operacyjnym po obu stronach granicy. Zakładać więc można, że do standardowych metod dezinformacji, skierowanej na podnoszenie temperatury dialogu polsko-ukraińskiego i aktywizacji radykalnych środowisk w obu krajach, dojdą też i w Polsce działania związane z przemocą fizyczną oraz atakami na obiekty administracji państwowej ze strony rzekomej ukraińskiej mniejszości w Polsce. Jednym z największych niebezpieczeństw pozostaje też możliwość zastosowania przemocy wobec turystów/studentów przez „nieznanych sprawców”, zarówno w Polsce, jak i na Ukrainie.

Do budowy propagandowego przekazu informacyjnego wykorzystane zostaną m.in.:

- zwiększenie szumu informacyjnego oraz ilości fałszywych informacji, w tym m.in. na tematy a) pobicia polskich obywateli przez Ukraińców, b) oskarżenia o gwałty na polskich kobietach, c) antypolskie / antysemickie / antyunijne / antyrządowe wypowiedzi ze strony obywateli Ukrainy przebywających w Polsce (szczególnie ze strony rzekomych studentów lub pracowników polskich firm z ukraińskimi paszportami) lub też liderów opinii na Ukrainie, d) z obszaru funkcjonowania polskich i ukraińskich służb państwowych (np. brutalność funkcjonariuszy policji czy służb granicznych wobec obywateli drugiego państwa);
- organizowanie wydarzeń o charakterze prowokacyjnym – manifestacji, protestów, blokad, akcji plakatowych / „informacyjnych” (antybanderowskich, antyfaszystowskich, antyimigranckich) przez struktury radykalne, wspierane przez autorytety religijne, polityczne lub ze świata mediów czy kultury;
- organizowanie wydarzeń o charakterze naukowym lub kulturalnym: debaty, konferencje, prelekcje, dyskusje, pokazy filmów, fotografii, wystaw historycznych, podczas których głównymi gośćmi będą osoby znane ze swoich prorosyjskich lub antyukraińskich sympatii, a ukierunkowane na pozyskanie zainteresowania tzw. patriotycznych kręgów politycznych, zwłaszcza z partii rządzącej w Polsce, co wielokrotnie już się udawało nie tylko w Przemyślu, ale i w innych polskich miastach, a nawet instytucjach państwowych;
- dalsza praca operacyjna w środowiskach polonijnych na Ukrainie i patriotycznych w Polsce, a następnie wykorzystywanie zachowań czy publicznych wypowiedzi jednostek do dyskredytacji danych środowisk, organizacji, instytucji czy ogólnie dialogu polsko-ukraińskiego jako takiego, poprzez wykorzystywanie agresywnych komentarzy czy publicystyki w mediach po obu stronach granicy oraz skoordynowanych operacji informacyjnych w mediach społecznościowych;
- wzmożenie różnych form ataków na polityków, dyplomatów, dziennikarzy, publicystów i środowiska analityczne, wspierające dialog polsko-ukraiński, zarówno w Polsce, jak i na Ukrainie, przez tzw. liderów opinii w środowiskach prawicowych i lewicowych, rosyjskich agentów wpływu, prorosyjskich / antyukraińskich blogerów oraz ze strony zorganizowanych grup trolli / fikcyjnych kont;
- podważanie i kontestowanie wszelkich wysiłków na rzecz współpracy polsko-ukraińskiej w dziedzinie gospodarczej, handlowej, naukowej, kulturalnej, technicznej, a zwłaszcza w obszarze przemysłu zbrojeniowego i współpracy energetycznej, przy czym dalej dwoma głównymi sferami szczególnego oddziaływania narracyjnego dla Kremla pozostaną kwestie historyczne i migracyjne;
- zwiększenie liczby skoordynowanych działań w przestrzeni informacyjnej, wymierzonych w jakąkolwiek formę współpracy wojskowej pomiędzy Warszawą a Kijowem.

Odcinek Sojuszu Północnoatlantyckiego/amerykański

W odniesieniu do Sojuszu Północnoatlantyckiego wszelkie działania zmierzające do rozszerzenia NATO na wschód od obecnej granicy Sojuszu oraz zwiększanie obecności wojskowej w pobliżu granic Rosji, ale także na terytorium państw, które Rosja określa jako własną strefę wpływów, powodują wzmożone reakcje ze strony Federacji Rosyjskiej. Na tym odcinku nie jest wystarczające mówienie o operacjach propagandowych, czy nawet informacyjnych ograniczających się do narracji antynatowskiej. Jest to również jeden z ważniejszych odcinków, na którym działają rosyjskie służby specjalne. Prowadzone są zatem działania propagandowe, wojskowe i polityczne zmierzające do osłabienia pozycji i zdolności bojowych Polski, co pośrednio uderza w cały Sojusz Północnoatlantycki. W związku z decyzjami dotyczącymi przyszłości NATO podjętymi podczas ubiegłorocznego szczytu NATO w Warszawie oraz rozlokowaniem wojsk Sojuszu na terytorium Polski, wzrośnie aktywność Rosjan na tym odcinku.

Oznaczać to będzie:

- działania propagandowe i dezinformacyjne w postaci antynatowskiej narracji w polskiej przestrzeni informacyjnej, inspirowanie i promowanie informacji o charakterze antynatowskim, wykorzystanie w tym celu tzw. publicity agents, czyli dziennikarzy, naukowców, dyplomatów, wojskowych, których zadaniem będzie świadome lub nieświadome dyskredytowanie struktur natowskich, w szczególności obecności żołnierzy sojuszniczych na terytorium Polski, inspirowanie konfliktów lub rozprzestrzenianie nieprawdziwych informacji na ich temat (np. pijaństwo, bójki i pobicia przez żołnierzy NATO obywateli polskich, gwałty);
- prowokacje na granicy z Polską, będącej jednocześnie wschodnią granicą NATO (z obwodem kaliningradzkim, Ukrainą i Białorusią), szczególnie w kontekście zbliżających się jesienią połączonych ćwiczeń wojskowych Rosji i Białorusi Zapad-2017. Wzrost incydentów związanych z próbami nieumiejętnego wwiezienia broni na terytorium Polski przez pojedyncze osoby należy rozpatrywać bardziej jako element wojny psychologicznej, czyli wzbudzania strachu w polskim społeczeństwie, napięcia dzięki prowokowaniu polskich służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo i jako czynnik nacisku na polskie władze, a także testowanie granicy, niż realizacja realnego celu jej przewiezienia;
- operacje specjalne połączone z efektem propagandy i dezinformacji w sferze bezpieczeństwa i obronności kraju, które należy rozpatrywać jako działanie na osłabienie państwa polskiego, a docelowo sojusznika Paktu Północnoatlantyckiego, stanowiącego jednocześnie strategiczną część wschodniej flanki Sojuszu – wśród działań rosyjskich służb specjalnych na tym odcinku należy spodziewać się wzmożonych aktywności zmierzających do umocnienia centralizacji procesów decyzyjnych związanych z pracą Ministerstwa Obrony Narodowej oraz polskich służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo (łatwiej wtedy jest je zakłócać i destabilizować); osłabianie komunikacji z podległą centrali strukturą; wpływanie na podejmowanie niekorzystnych decyzji kadrowych (szczególnie niebezpieczne w przypadku jednostek centralnych odpowiedzialnych za bezpieczeństwo i obronność kraju); inspirowanie konfliktów wewnętrznych w tych strukturach; inspirowanie błędnych decyzji dotyczących np. polskich służb specjalnych; demoralizacja oraz obniżanie prestiżu i znaczenia Ministerstwa Obrony Narodowej oraz polskich struktur wojskowych, a także publiczne podważanie zdolności obronnych kraju. Operacjom specjalnym towarzyszyć będzie szum informacyjny w polskiej przestrzeni informacyjnej dotyczący m.in. zaostrzających się konfliktów pomiędzy prezydentem RP a ministrem obrony narodowej czy w instytucjach państwowych odpowiadających za bezpieczeństwo, a zwłaszcza wokół działań samego MON;
- jednocześnie do działań ukierunkowanych na osłabienie NATO prowadzone będą działania na odcinku amerykańskim, który jest trzonem Sojuszu – oczekiwać można przede wszystkim działań propagandowych mających na celu utrwalanie negatywnego wizerunku nowego prezydenta Stanów Zjednoczonych w mediach, a tym samym w świadomości polskiego społeczeństwa; wykorzystanie humoru, tworzenie prześmiewczych karykatur, grafik / memów z prezydentem Donaldem Trumpem – tworzenie wizerunku nieobliczalnego polityka, stanowiącego zagrożenie dla bezpieczeństwa w skali globalnej i regionalnej; deprecjonowanie osiągnięć, wartości i znaczenia USA oraz kreowanie wizerunku Polski jako państwa niesamodzielnego i zależnego od decyzji Stanów Zjednoczonych;
- ważnym tematem dla rosyjskich propagandystów pozostawać będą też tematy energetyczne i bezpieczeństwa związane z Waszyngtonem – krytyka technologii pozyskiwania gazu łupkowego, promowanie treści związanych z uwiarygodnianiem pseudonaukowych i pseudoanalitycznych materiałów demaskujących wrogie ludzkości działania podejmowane przez amerykańskie elity oraz globalne spiski Stanów Zjednoczonych i Izraela. Praca z tymi zagadnieniami jest najbardziej niebezpieczna z punktu widzenia młodych użytkowników Internetu i jest to wysiłek obliczony na lata.

Odcinek europejski/Unii Europejskiej

Problemy wewnętrzne Unii Europejskiej spowodowane m.in. kryzysem migracyjnym oraz rosnącymi w siłę środowiskami nacjonalistycznymi w poszczególnych państwach członkowskich Unii dają Rosji możliwość budowania kolejnego odcinka swojej propagandy skierowanej przeciwko nie tylko samej Unii, ale również Polsce. Głównym jej celem jest osłabienia, a w długofalowej perspektywie także całkowite zniszczenie struktury obecnie znanej jako Unia Europejska. W związku z tym Rosja może podejmować następujące działania zmierzające do realizacji swoich celów na danym odcinku:

- wspieranie antyunijnej komunikacji w polskich mediach; szczególnie ważnym wątkiem jest temat imigracji i uchodźców z Afryki i Bliskiego Wschodu, wzmocniony przekazem o imigrantach zarobkowych z Ukrainy oraz uchodźcami z Czeczenii; o ile w pierwszym przypadku chodzi o dążenie do destabilizacji unijnej wspólnoty poprzez tworzenie odmiennych poglądów oraz generacji sporów i wzmacnianie sił populistycznych i radykalnych, a w rezultacie podejmowanie decyzji sprzecznych z wolą większości państw UE, w drugim o spowodowanie konfliktu lokalnego i antagonizowanie społeczeństw państw sąsiadujących, to w przypadku uchodźców czeczeńskich, którzy mają problem na granicy z wjechaniem do Polski albo w rezultacie postępowania administracyjnego otrzymują odmowę nadania im statutu uchodźcy, Rosja może budować wizerunek Czeczenów oparty na emocjach i tym samym inspirować działania pewnych grup społecznych do wstawiennictwa za Czeczenami – jest to działanie określone na cele długofalowe, które pozwolą w przyszłości na zorganizowane przeniknięcie do Polski osób mogących stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa kraju lub jako możliwość tranzytu dla tych osób do innych krajów UE;
- inspirowanie i organizacja akcji i wydarzeń o charakterze antyunijnym i antymigracyjnym w Polsce, szczególnie we wschodniej części kraju. Opłacanie skrajnych środowisk nacjonalistycznych i prawicowych lub pośrednie wpływanie na nie, w tym zwłaszcza na proces ich ideologicznej identyfikacji bez potrzeby uruchamiania środków finansowych (liderzy opinii, agenci wpływu, radykalizujące postawy aktywności w przestrzeni informacyjnej). Przewidywać można kolejne incydenty, których ofiary będą utożsamiane z islamem wyłącznie na podstawie wyglądu zewnętrznego;
- intensyfikacja działań propagandowych i dezinformacyjnych, których celem jest popularyzacja w społeczeństwie polskim narracji antyniemieckiej, rozpowszechnianie informacji o niemieckiej propagandzie w Polsce, budowanie wizerunku Niemiec jako państwa, które nie licząc się z interesami Polski dąży na jej terytorium albo za pośrednictwem innych podmiotów do realizacji własnych celów politycznych czy też gospodarczych; dalsze budowanie wątpliwości co do lojalności Niemiec jako partnera strategicznego Polski; w tym celu zostaną wykorzystane przede wszystkim media ogólnokrajowe o szerokim dostępie oraz mogą zostać wykorzystane media lokalne, również we wschodniej części Polski do wzmocnienia efektu strachu części społeczeństwa potencjalnie najbardziej zagrożonego ewentualnym konfliktem ze strony Rosji. Szczególnie niebezpieczne w tej sytuacji są antyniemieckie wypowiedzi i gesty polskich polityków, które momentalnie są wyłapywane i wykorzystywane propagandowo przez stronę rosyjską po pierwsze do budowania antyniemieckiej narracji w Polsce, po drugie do budowania negatywnego wizerunku Polski na arenie międzynarodowej;
- wspieranie polskich inicjatyw, które na arenie międzynarodowej mogą stanowić element antyunijnej propagandy i dezinformacji – przykładem są koncepcje Międzymorza (Intermarium), Trójmorza (Trimarium), współpracy bałtycko-czarnomorskiej oraz inne przejawy współpracy regionalnej z udziałem Polski, szczególnie w regionie Europy Środkowo-Wschodniej; paradoks tych działań polega na ich wspieraniu, promowaniu itd. w Polsce, aby poza jej granicami tworzyć narrację o alternatywnych rozwiązaniach dla struktur unijnych. Zakłada się intensyfikację tych działań w najbliższych miesiącach w związku z planowanym na lipiec Forum Trójmorza we Wrocławiu z udziałem partnerów europejskich. Szczególnie niebezpieczne na tym odcinku są aktywności niszowych, nowych mediów, pozycjonujących się jako „specjalistyczne”, które najczęściej w swoich publikacjach, poza oficjalnymi danymi i statystykami wplatają różnego rodzaju przekazy zgodne z rosyjską propagandą, a które po odpowiednim czasie budowania pozycji mogą zostać wykorzystane do operacji informacyjnych i dezinformacji dużych mediów i środowisk naukowych czy eksperckich.

Odcinek polsko-rosyjski

Nasilenie operacji informacyjnych i dezinformacyjnych wymaga nieustannego wsparcia finansowego dla różnych inicjatyw udających media oraz środowisk, które je tworzą, z kolei dla strony rosyjskiej priorytetem pozostawać będzie pozyskiwanie współpracowników: od tłumaczy po tzw. autorytety moralne czy liderów opinii. Zakładać można więc nową fazę werbunku, która poprzedzona będzie pełzającą aktywizacją się w Polsce rosyjskiego kapitału, który najczęściej ukryty będzie w formach prawnych z innych państw europejskich.

Wśród działań rosyjskich obserwowanych w najbliższych miesiącach będzie można zaobserwować m.in.:

- dalsze próby narzucania rosyjskiej narracji historycznej i dyskredytacja polskiej historii – dotyczy to w szczególności okresu II RP (łącznie z działaniami na tym kierunku na odcinku polsko-ukraińskim). Oznacza to m.in. organizację wydarzeń o charakterze naukowym, inicjowanie polsko-rosyjskiej współpracy akademickiej – szczególnie narażone na manipulacje ze strony Rosji jest polskie środowisko historyczne. W tym celu, poza tradycyjnymi rosyjskimi ośrodkami uniwersyteckimi i badawczymi, mogą zostać wykorzystane rosyjskie GONGO (ang. Government-Organized Non-Governmental Organization), jak chociażby Fundacja „Historia Ojczyzny” (ros. Фонд „История Отечества”), która w 2016 roku dekretem prezydenta W. Putina została powołana dla popularyzacji rosyjskiej historii w Federacji Rosyjskiej i za granicą, ochrony dziedzictwa historycznego i tradycji narodów Rosji, a także wspierania programów edukacji historycznej. Celem podobnych inicjatyw jest rozpowszechnianie i utrwalanie rosyjskiego punktu widzenia na sprawy historyczne. W roku bieżącym, który w Polsce został ustanowiony m.in. rokiem marszałka Józefa Piłsudskiego i generała Józefa Hallera, manipulacji mogą ulec zarówno informacje dotyczące tych postaci, jak i wojny polsko-bolszewickiej z lat 1919-1921 – jej przyczyny, przebieg i skutki;
- już teraz widać, iż Kreml nie waha się wykorzystywać tematu Zbrodni Katyńskiej do generowania kolejnych prowokacji. Równolegle dalej będą trwały działania dezinformacyjne i propagandowe związane z katastrofą smoleńską, ukierunkowane na generowanie chaosu informacyjnego i podgrzewanie temperatury wewnętrznych sporów politycznych w Polsce;
- dalsza aktywizacja rosyjskich struktur agenturalnych, współpracujących i inspiracyjnych w Polsce. Infiltracja środowisk politycznych, finansowych i wojskowych przez Rosjan jest szczególnie realna w sytuacji niestabilności politycznej i gospodarczej kraju. Poza opisanymi już niebezpieczeństwami wynikającymi z działaniami wobec struktur odpowiedzialnych za bezpieczeństwo i obronność kraju, należy zwrócić uwagę na zagrożenia związane z infiltracją systemów informatycznych i finansowych Polski – przewidywany jest wzrost cyberataków na infrastrukturę zarówno państwową, jak i komercyjną ze strony Rosji. Dodatkowym prawdopodobnym zagrożeniem jest infiltracja ww. struktur lub aktywizacja jednostek wcześniej tam uplasowanych;
- inicjowanie, organizacja i promocja wydarzeń o charakterze kulturalnym i społecznym, w tym zwłaszcza adresowana do młodego audytorium – festiwale filmowe, koncerty, konkursy literackie, konkursy wiedzy o Rosji, promowanie języka rosyjskiego, stypendia na kursy i szkolenia m.in. językowe, możliwość podjęcia bezpłatnej edukacji na poziomie studiów wyższych w Rosji, wymiana młodzieży, wycieczki itp. Uwagę zwracają inicjatywy bezpośrednio finansowane przez organizacje związane z rosyjskimi władzami państwowymi, jak chociażby Fundację „Russkij Mir” (ros. Фонд „Русский мир”) czy też Fundację Centrum Rosyjsko-Polskiego Dialogi i Porozumienia (ros. Фонд „Российско-польский центр диалога и согласия”);
- propaganda skierowana do osób rosyjskojęzycznych w Polsce korzystających z rosyjskojęzycznych źródeł informacji oraz uczestników forów i grup rosyjskojęzycznych, spotkań mniejszości rosyjskojęzycznej. Budowanie wizerunku Polski jako kraju rusofobicznego, niebezpiecznego dla Rosjan, inspirowanie napięć pomiędzy Rosjanami i Polakami, a także innymi osobami rosyjskojęzycznymi, w szczególności Ukraińcami;
- oddzielnym blokiem związanym z rosyjską propagandą jest wykorzystanie popularnych szczególnie w środowisku rosyjskojęzycznym, ale również w polskim środowisku młodzieżowym grafik / memów, które w wielu przypadkach mogą być jedyną formą przekazu o wydarzeniach politycznych w kraju; jest to narzędzie o tyle niebezpieczne, że powszechnie dostępne i o dużym efekcie manipulacyjnym, szczególnie w odniesieniu do młodego odbiorcy, nie korzystającego z alternatywnych źródeł informacji;
- kontynuacja wykorzystywania wojny pomnikowej oraz oskarżanie Polski o zmianę historii i brak szacunku dla Rosji Radzieckiej, która w mniemaniu Kremla wyzwoliła Polskę od faszyzmu. Manipulacje na ten temat mogą pojawić się szczególnie w okresie przygotowań do obchodów 9 maja w Rosji;
- budowanie rosyjskiej miękkiej siły (ang. soft power) w postaci działalności społecznej środowisk demokratycznych i liberalnych z Rosji, których celem jest formowanie rosyjskiego społeczeństwa obywatelskiego oraz dialog polsko-rosyjski; jest to działanie o tyle kontrowersyjne, gdyż nie można posądzać tych inicjatyw o działania zagrażające bezpieczeństwu Polski, a tym bardziej podejrzewać ich działaczy o złe intencje czy działania propagandowe; natomiast nie można wykluczać infiltracji tych środowisk przez rosyjskie służby specjalne i wykorzystanie ich do manipulacji opinią publiczną w Polsce, dotyczy to również rosyjskojęzycznych ekspertów z nimi związanych, szczególnie w obliczu zauważalnego wzrostu wydarzeń i inicjatyw związanych z tymi środowiskami. Jednocześnie można spodziewać się wzrostu działań zmierzających do dyskredytacji rosyjskiej opozycji liberalno-demokratycznej wśród odbiorców polskich, co jest bezpośrednio związane z zaplanowanymi na przyszły rok wyborami prezydenckimi w Federacji Rosyjskiej;
- zamawianie artykułów, książek i innych publikacji za pieniądze, kupowanie lub zastraszanie dziennikarzy i ekspertów, których opinie / oceny / pozycja są w jakiś sposób istotne dla strony rosyjskiej; odwoływanie się do standardów dziennikarskich/pluralizmu, co wykorzystywane jest przez wiele podejrzanych projektów medialnych, tj. argumentowanie publikacji kontrowersyjnych materiałów lub wypowiedzi prorosyjskich ekspertów/polityków/naukowców z kraju i z zagranicy jako „potrzeba wysłuchania wszystkich stron”. Związane z tym są m.in. zaproszenia polskich dziennikarzy i ekspertów do Rosji, ale również do Donbasu i na Krym w celu przygotowania obiektywnych materiałów np. o udziale, a właściwie udowodnieniu polskiemu czytelnikowi, że strona rosyjska nie bierze udziału w wojnie, która ma miejsce na wschodzie Ukrainy; zapraszanie polskich komentatorów, dziennikarzy, fotografów czy przedstawicieli innych grup zawodowych do rosyjskich mediów i finansowanie kosztów związanych z ich w nich udziałem;
- wzmacnianie i rozbudowywanie „sieci”, na które składają się: mniejszość etniczna, imigranci, struktury przestępcze, prorosyjscy aktywiści, dziennikarze, blogerzy, politycy, naukowcy, przedstawiciele świata kultury i sztuki, byli pracownicy i współpracownicy służb specjalnych okresu PRL, działacze komunistyczni oraz inni. Największym zagrożeniem jest jednak kupowanie osób z otoczenia doradców/współpracowników polityków lub instalowanie wokół nich lub zarządzanych przez nich instytucji swoich ludzi lub też takich, których członkowie rodzin powiązani są w jakiś sposób z rosyjskim kapitałem. Dzięki takim powiązaniom rosyjska propaganda i procesy dezinformacyjne realizowane są najskuteczniej, z pominięciem publicznych kanałów komunikacji i praktycznie poza dostępem do tego procesu ludzi z zewnątrz.

Odcinek polityki wewnętrznej RP

Głównym celem rosyjskiej propagandy w obszarze sytuacji wewnętrznej Polski, jest destabilizacja polskiej sceny politycznej, utrzymanie polaryzacji społecznej oraz uniemożliwienie realizacji polskich założeń w polityce zagranicznej, a przez to i osłabienie jej pozycji w regionie, ale i szczerzej na arenie międzynarodowej, w tym i w strukturach politycznych i militarnych, do których Warszawa należy lub torpedowanie nowych, potencjalnych projektów politycznych, ekonomicznych czy wojskowych. Dla realizacji polityki Kremla konieczne jest wzmocnienie nastrojów prorosyjskich / zgodnych z rosyjskimi interesami wśród: a) polskich elit politycznych, b) polskich elit intelektualnych, c) polskim społeczeństwie.

Poza klasycznymi metodami dezinformacji i powszechnie wykorzystywanymi przez Moskwę operacjami informacyjnymi, konieczne jest wspieranie i praca ze środowiskami przeciwnymi wektorowi transatlantyckiemu, antyukraińskimi, ale i naukowymi czy biznesowymi, których przekonania czy interesy pokrywają się z rosyjskimi celami strategicznymi na dowolnym odcinku polityki zagranicznej Władimira Putina. Warto podkreślić, iż analizując raporty służb krajów sąsiadujących z Polską, działania innych sojuszników Warszawy z NATO, rosyjskie działania na terytorium Ukrainy, ale i działania polskich środowisk prorosyjskich w kraju i za granicą, Kreml wciąż wykorzystuje jedynie niewielki procent swojego potencjału do destabilizacji polskiej sytuacji wewnętrznej. Wynikać to może z obecnych priorytetów rosyjskich (wybory w Niemczech i Francji, wzmożenie działalności operacyjnej w Szwecji, Finlandii i państwach bałtyckich, polityka nowego prezydenta USA i konflikt w Syrii), ale i stosunkowo łatwego generowania napięć politycznych nad Wisłą poprzez tematykę historyczną (zarówno w relacjach z Ukrainą, jak i Rosją), ale i kwestią katastrofy smoleńskiej.

Do spodziewanych działań rosyjskiej propagandy w Polsce zaliczyć można:

- dalsza intensyfikacja oddziaływania na sferę kognitywną, a zwłaszcza sfery: aksjologiczną i epistemologiczną polskich elit i polskiego społeczeństwa z wykorzystaniem zwłaszcza mediów społecznościowych, quasi-mediów w Internecie, skoordynowanych w skali mikro i makro (w tym i międzynarodowo) działań rosyjskich struktur sieciowych i operacji informacyjnych, połączonych z kreacją chaosu i szumu informacyjnego, zakłócającego weryfikację i podważającego wiarygodność informacji, a także innymi działaniami z arsenału wojny informacyjnej i psychologicznej z wykorzystaniem jednostek, organizacji i tzw. autorytetów moralnych;
- obszary zainteresowania rosyjskiej propagandy to od dawna m.in.: aborcja, sfera moralności i religijności, sprzeciw wobec wszelkich form zachodniego liberalizmu, faszyzmu, wspierania haseł feministycznych, mniejszości seksualnych, ideologii gender, nierówności społeczne, wyzysk ekonomiczny, prawa człowieka, teorie spiskowe (Nowy Porządek Światowy, plany depopulacji świata przez bankierów, zatruwanie żywności, wody i powietrza, dominujący wpływ Izraela na resztę świata itp.), różne formy panslawizmu (łącznie ze wspieraniem nurtów i organizacji odwołujących się do tradycji pogańskich), krytyka polityki USA, NATO, UE i ogólnie podważanie całego obecnego ładu międzynarodowego, tworzenie wspólnej przestrzeni polityczno-gospodarczej od Lizbony do Władywostoku, kwestie migracji z krajów muzułmańskich, Państwo Islamskie i wspólna walka Europy i Rosji przeciwko zagrożeniu ze strony terroryzmu islamskiego, walka o „prawdę historyczną”, „nieuchronny” upadek Zachodu i jego wartości, potęga militarna, gospodarcza i polityczna Kremla, mit geniuszu i patriotyzmu Władimira Putina oraz wyjątkowości rosyjskiego państwa itp.; na każdym z tych odcinków pracują w Polsce od lat tysiące botów, trolli, blogerów, anonimowych komentatorów, ale i znanych nazwisk, które podobnie jak większość szeregowych użytkowników Internetu na jakimś etapie nieświadomie stała się ofiarami rosyjskiej propagandy, choćby tylko w jednym obszarze – wciąż jednak oddziaływanie rosyjskiej propagandy w Polsce jest zbyt ograniczone strukturalnie i organizacyjnie, więc zakładać należy dalszą pracę rekrutacyjną, próby eskalacji emocji (zwłaszcza poprzez skoordynowane działania w komentarzach i akcje w mediach społecznościowych) i kreacji szumu informacyjnego;
- dalsze wspieranie polskich środowisk, struktur i organizacji o charakterze prorosyjskim, antyukraińskim, patriotycznym, antyamerykańskim, antyunijnym oraz innych, w kraju i za granicą, łącznie ze wsparciem wizerunku, legitymizacji oraz karier ich czołowych przedstawicieli i liderów, których awanse w strukturach władzy czy administracji lokalnej lub centralnej wzmacniają prorosyjskie lobby w polskim środowisku politycznym (szczególnie jest to widoczne w środowiskach naukowych, ale i na zapleczu głównych partii politycznych w Polsce);
- poprzednia sfera, w połączeniu z aktywizacją jednostek prorosyjskich w środowiskach religijnych oraz zorganizowanych grup w mediach społecznościowych prowadzi do wywierania coraz większej presji na polskich polityków w na razie kilku obszarach, m.in. polityki historycznej czy „modnej” w kręgach partii władzy „eurosceptyczności”, jednak równolegle pojawiają się rzekomo alternatywne narracje w tematach polityki zagranicznej i geopolityki, jak chociażby nowa forma eurazjatyzmu w postaci zacieśniania współpracy z Chinami, jako alternatywa dla wektora transatlantyckiego (jak pokazują ostatnie miesiące, dalej kontynuowane są prace w tym obszarze na zapleczu polskiej polityki);
- zwiększenie aktywności organizacji działających w ramach wspólnot religijnych, zwłaszcza przy Cerkwi Prawosławnej, w tym i organizacji młodzieżowych, przy dalszej koordynacji działań organizacji prawicowych i patriotycznych stanowić będzie szczególne zagrożenie, biorąc pod uwagę, że część przedstawicieli tych środowisk bierze udział w strukturach o charakterze paramilitarnym, ale również weszła w skład nowo formowanych pododdziałów Wojsk Obrony Terytorialnej RP; działania takich struktur od dawna wykorzystywane są propagandowo w Rosji przeciwko Polsce, jej sojusznikom z NATO i budowania różnego rodzaju napięć czy operacji psychologicznych na potrzeby polskiego odbiorcy;
- na chwilę obecną istnieją dwa najbardziej niebezpieczne punkty zapalne w Polsce: Przemyśl i Białystok; ten ostatni jeszcze nie został w pełni aktywowany i nie pojawił się w szerszej świadomości polskiego odbiorcy informacji, jednak wszystko wskazuje na to, iż jest to jedynie kwestia czasu; na chwilę obecną działania propagandowe, zgodne z rosyjskimi interesami w polityce zagranicznej, prowadzone są przez różne struktury prawicowe najaktywniej w Przemyślu, Warszawie, ale i na Śląsku;
- kapitalne znaczenie dla Kremla będą mieć polskie decyzje odnośnie przetargów na uzbrojenie czy strategiczne decyzje w sektorze energetycznym (zwłaszcza Nord Stream 2, elektrownia atomowa w Kaliningradzie, dywersyfikacja energetyczna, budowa polskiej elektrowni atomowej, polityka energetyczna UE) – zakładać można, iż prowokacje i kampanie dezinformacyjne zostaną znacząco wzmocnione, co w połączeniu z atakami cybernetycznymi, synchronizacją z operacjami informacyjnymi w przestrzeni informacyjnej RP i jej sojuszników oraz sabotażem rosyjskich służb specjalnych (w tym i z wykorzystaniem pozyskanych w Polsce współpracowników), mogą realnie zdestabilizować proces decyzyjny lub wręcz uniemożliwić skuteczną realizację zakładanych przez Warszawę strategicznych celów w tych obszarach;
- dalsze wzmacnianie narracji o potrzebie bliskiej współpracy z Rosją, wspólnocie interesów, odwoływaniu się koncepcji pansłowiańskich, potrzeby dialogu, budowie Europy od Lizbony do Władywostoku, konieczności pracy nad alternatywnymi dla „upadającej UE” strukturami polityczno-gospodarczymi, zdradzie Polski przez sojuszników itp., będzie stawało się coraz bardziej agresywne, ale i będą podejmowane coraz to nowe próby podnoszenia rangi tego przekazu. To ostatnie jest realizowane przez wspieranie prorosyjskich liderów opinii ze środowisk patriotycznych, których nominacje i awanse stają się coraz niebezpieczniejszym zjawiskiem z racji skali i negatywnych konsekwencji funkcjonalnych i wizerunkowych (poza oczywistymi implikacjami zdobywania większego wpływu na procesy decyzyjne w świecie polityki, to nie można ignorować też kontaktu takich jednostek ze studentami na państwowych uczelniach czy częstej obecności w mediach publicznych).

Podsumowanie

Na arsenał rosyjskiej machiny propagandowej składa się szerokie spektrum elementów jawnych i niejawnych. Od wielu miesięcy wiele wydarzeń o charakterze prowokacyjnym czy destabilizacyjnym ma charakter bardziej testowy, przygotowawczy, niż odzwierciedlają pełny potencjał możliwości Kremla. Wiele czynników wskazuje, iż w zależności od potrzeb bieżącej polityki zagranicznej Federacji Rosyjskiej, taka sytuacja może ulec dynamicznej transformacji. Zbliżające się wybory we Francji i Niemczech oraz sytuacja w Azji Południowo-Wschodniej wraz z konfliktem syryjskim skutecznie ogniskują rosyjskie aktywa, jednak eskalacja działań zbrojnych na Donbasie oraz wzrost prowokacji na całym terytorium Ukrainy każe jednak z jeszcze większą uwagą pochylić się nad niebezpiecznym tendencjami w sytuacji wewnętrznej Polski, ale i wzrostowi aktywizacji środowisk prorosyjskich nad Wisłą.

Celem wszystkich powyższych działań łącznie jest budowanie w świadomości społeczeństwa polskiego, ale również osób odpowiedzialnych za podejmowanie decyzji politycznych, gospodarczych i wojskowych, narzucanego w zależności od potrzeb przez stronę rosyjską obrazu rzeczywistości oraz spowodowanie określonych korzystnych, co nie zawsze oznacza jawnie prorosyjskich, decyzji i działań. Największym zagrożeniem z punktu widzenia działań rosyjskiej propagandy w Polsce jest pogłębiająca się destabilizacja polskiej sceny politycznej, rozkład instytucji państwowych (w kontekście bezpieczeństwa państwowego szczególnie tych związanych z podejmowanie i realizacją decyzji dotyczących bezpieczeństwa i obronności kraju) oraz tworzenie i powiększanie podziałów społecznych. Działania z pozoru nie mające nic wspólnego z Rosją mogą być elementami przemyślanej rosyjskiej operacji specjalnej wymierzonej w bezpieczeństwo Polski.

Szczególnie niebezpieczny jest zwrot wielu sił politycznych w stronę haseł radykalnej prawicy, co je nie tylko legitymizuje, ale i mobilizuje środowiska prorosyjskie oraz wzmacnia ich wpływy pośrednio i bezpośrednio, ułatwiając działania dezinformacyjne i propagandowe w Polsce. W świetle rażących wręcz dysproporcji w nakładach finansowych na działania i instrumentarium związane z obszarem wykorzystania i przeciwdziałania operacjom z zakresu wojny informacyjnej i psychologicznej, konieczna jest weryfikacja wielu założeń polityki wewnętrznej i zagranicznej, ale i adaptacja do wzrastającego zagrożenia dla kraju. Można bowiem zakładać, iż brak odpowiednich działań politycznych w Warszawie jeżeli chodzi o stworzenie systemu obrony przestrzeni informacyjnej, a w szczególności obrony rozproszonej, zdolnej do identyfikacji, przeciwdziałania, ale i nawiązania walki, może mieć daleko idące konsekwencje. Nie chodzi tu jedynie o potencjalny głęboki kryzys polityczny w Polsce, ale i trwałe osłabienie pozycji politycznej kraju w regionie oraz politycznych strukturach międzynarodowych, co nie pozostanie bez wpływu na sytuację ekonomiczną i bezpieczeństwo państwa.

Marta Kowalska, dr Adam Lelonek

.

List Otwarty obywatela polskiego do pana Adama Bodnara, osadzonego na operetkowej posadzie rzecznika praw obywatelskich

Słuchaj Synu!

Przez uprzejmość nie będę już precyzował – jaki Synu – chociaż nie zamierzam ukrywać, że ta intytulacja wynika nie tylko z różnicy wieku między nami, ale również, a może nawet przede wszystkim – z intencji okazania Ci pogardy z powodu wypowiedzi, iż „musimy pamiętać, że wiele narodów współuczestniczyło w realizowaniu holokaustu. W tym także naród polski.” Wypowiedź ta dowodzi, że nie wiesz, co to jest naród. Wprawdzie z Twego życiorysu wynika, że jesteś wypustnikiem (celowo nie używam słowa „absolwent”, tylko jego rosyjskiego odpowiednika: „wypustnik”, które, jak sądzę, znacznie lepiej Cię charakteryzuje) rozmaitych uczelni, ale najwyraźniej nie przykładałeś się do nauki. Tacy niedoukowie są plagą naszego nieszczęśliwego kraju, zwłaszcza gdy są osadzani na różnych, nawet operetkowych posadach, jak Twoja. Tedy kierując się chrześcijańskim obowiązkiem, nakazującym „nieumiejętnych nauczać” (zob. Katechizm Kościoła katolickiego – uczynki miłosierne co do duszy), uprzejmie Ci wyjaśniam, że naród to wspólnota etniczna, która zorganizowała się politycznie. Tym właśnie różni się on od narodowości, która ma wprawdzie wspólny język, historię, obyczaje, religię – ale nie zorganizowała się politycznie, to znaczy – nie wytworzyła hierarchii, czyli szlachty, dzięki której staje się narodem. Taka ewolucja wynika z rozwoju dziejowego, ale zdarzają się też przypadki uwstecznienia narodu do poziomu narodowości – jak to stało się w przypadku Czechów po bitwie pod Białą Górą w 1620 roku – i dopiero w wieku XIX doszło do odrodzenia narodowości czeskiej, jako narodu.

W świetle tego wyjaśnienia widoczna jest w całej rozciągłości fałszywość Twego twierdzenia, jakoby w realizowaniu holokaustu uczestniczył także „naród polski”. Naród Polski w okresie okupacji niemieckiej i sowieckiej był politycznie zorganizowany w państwo, które w żaden sposób, nie uczestniczyło w holokauście. Nawet polskie instytucje pozarządowe, które oficjalnie działały w Generalnym Gubernatorstwie w postaci Polskiego Czerwonego Krzyża i Rady Głównej Opiekuńczej również w jakiejkolwiek formie nie uczestniczyły w realizowaniu niemieckiego programu „ostatecznego rozwiązania”. Przeciwnie – gdybyś przeczytał wspomnienia Adama hr. Ronikiera (ale co tam marzyć o tym!), będącego w okresie okupacji niemieckiej prezesem RGO, to wiedziałbyś, że RGO współpracowała w niesieniu pomocy humanitarnej z przedstawicielami społeczności żydowskiej w Polsce, a nawet z delegacjami Żydów amerykańskich – oczywiście do czasu wypowiedzenia przez Rzeszę Niemiecką wojny Stanom Zjednoczonym. Ale Ty o tym wszystkim najwyraźniej nie wiedziałeś i dlatego wygłosiłeś opinię, wpisującą się w skoordynowane polityki historyczne: niemiecką, której celem jest stopniowe zdejmowanie z Niemiec odpowiedzialności za II wojnę światową, a przynajmniej – rozmywanie tej odpowiedzialności – oraz żydowską, które celem jest przerzucanie tej odpowiedzialności na winowajcę zastępczego, by podtrzymać możliwość materialnego eksploatowania holokaustu. Podobne opinie wygłaszają przedstawiciele piątej kolumny w Polsce; rozmaici folksdojcze i skorumpowani łajdacy, uczestniczący w realizowaniu w Polsce tzw. „pedagogiki wstydu”, której celem jest wzbudzenie w Polakach poczucia winy wobec Żydów, by w ten sposób doprowadzić nasz naród do stanu bezbronności. Uprzejmie zakładam, że Twoja opinia nie wynikała z podłości, tylko z ignorancji – ale w takim razie nie ulega wątpliwości, że jesteś głupszy, niż nawet przewiduje ustawa określająca warunki na zajmowaną przez Ciebie, operetkową posadę. W tej sytuacji chyba sam rozumiesz, że żadne „przeprosiny” nie wystarczą, że powinieneś niezwłocznie podać się do dymisji, a ze swoim życiem postąpić, jak przystało na człowieka honoru. Oczekuję tego od Ciebie jako obywatel polski – a myślę, że nie jestem w tym oczekiwaniu odosobniony – który ma interes prawny w tym, by ktoś taki, jak Ty, ani go nigdzie nie reprezentował, ani też nie był rzecznikiem jego praw. Łączę stosowne wyrazy.

Stanisław Michalkiewicz

Comma Johanneum

Trzej bowiem świadczą w niebie: Ojciec, Słowo i Duch Święty, a ci trzej jedno są. [Uwspółcześniona Biblia Gdańska, 1 Jana 5:7]

Współczesne tłumaczenia: często pomijają ten werset. Benjamin Wilson twierdzi

„Ten tekst dotyczący niebiańskiego świadectwa nie jest zawarty w żadnym Greckim manuskrypcie który został napisany przed piętnastym wiekiem. Nie jest cytowany przez żadnego pisarza eklezjastycznego; ani przez żadnego wczesnego ojca łacińskiego nawet kiedy temat na który pisali by naturalnie prowadził ich do odwołania się do jego autorytetu. Jest to więc ewidentnie fałszywe”.

Delikatnie mówiąc pomija on niektóre informacje.
.

1 Jana 5:7 znajduje się w:

• Grecki Manuskrypt 61, Kodeks Ravianus i Britannicus,
• Jest także na marginesach 88 i 629,
• Manuskrypt E (735 AD; zawiera Dzieje 8:37).
• Podobnie, znajduje się w Starych Łacińskich Manuskryptach Kodeks Freisingensis (łaciński „r”, „Beuron 64”; AD *500*),
• Leon 1 (różne czytania 1 Jana 5:7-8; AD 913-923),
• Leon 2 (margines, 930 AD; zawiera Dzieje 8:37)
• Harl 2 (AD 752),
• Kodeks Toletanus (988 AD; zawiera Dzieje 8:37, Dzieje 9:5-6),
• Kodeks Demidovianus (1150 AD; zawiera Dzieje 8:37),
• Kodeks Colbertinus (AD 1150),
• Kodeks Perpinianus (AD 1250; zawiera Dzieje 8:37),
• Speculum (Latin „m” AD *450*, w wieku Sinaiticus i Vaticanus)
• Znajduje się w 68mg (mg = margines), 636mg i 918.
• Znajduje się także w omega 110, 429mg, 221, i 2318.
• Jest w Montfort MS i Kodeks Wizanburgens (VIII w.)
• Znajduje się na marginesie w Kodeksu Ottobonianus (629, XIV w.)
• Znajduje się także w manuskrypcie Ulmensis (AD 850)
• W Kodeksie Pal Legionensis (AD *650*)
• Znajduje się w Niemieckim manuskrypcie The Augsburger Bibelhischrift (2 Cod 3)(AD 1350).

Podobnie tłumacze Króla Jakuba radzili się Biblii Genewskiej, Włoskiej Dodati (używanej przez Waldensów), i Francuskiej Olivetan. Także używali (choć rzadko) Greckiego tekstu Theodoreta Beza. Waldensi mieli zapis swoich Biskupów wstecz do roku 120, dopóki Papież nie powołał Jezuitów by zniszczyli ich archiwa sukcesji.

Podobnie, datowali swój Nowy Testament wstecz do czasów Apostołów. Kodeks Tepl (XIV w) posiada to, co według zapisków Waldensów, było przetłumaczone z pre-Hieronima MS, podobnie do łacińskiego „w” (XV w.) Jest także około 6000 łacińskich manuskryptów które pozostały nieprzeegzaminowane po dziś dzień.
.

Werset był zawarty w

• Biblii Wycliffe’a z 1380 roku,
• Nowym testamencie Tyndale’a z 1525 (nawiasy w 1526),
• Biblii Coverdale’a z 1535 (nawiasy w pewnym momencie),
• Biblii Mateusza z 1537,
• Biblii Traverner z 1539,
• w Great Bible z 1539,
• Genewskim Nowym Testamencie z 1557,
• Biblii Biskupów z 1568,
• i Autoryzowanej wersji z 1611 (nazywanej Biblią Króla Jakuba).
• Nawet Katolicki Douray Rheims go zawiera.

Był zawarty w każdej Angielskiej Biblii, aż do komisji rewizyjnej w roku 1881. Ponadto mówi się, iż ten wers nie był cytowany podczas Ariańskich kontrowersji (AD 325 czyli początek IV w.), lecz tekst który to stwierdza i który był rzekomą tego „transkrypcją” jest uznawany przez współczesnych badaczy jakoby został napisany na przełomie IV i V wieku.
.

Pisarze Eklezjastyczni

Tertullian (AD 215, trochę ponad wiek przed Sinaiticus i Vaticanus) Adversus Praxes Against Praxeas c. XXV

I tak połączenie Ojca, i syna i Paraclete [dosł. Duch) tworzą trzy spójne istoty, jeden spójny od drugiego, gdzie trzy są jedną istotą odnosi się do jedności ich istoty, nie jedności w liczbie.”

Cyprian (AD250) (Traktat I, O jedności Kościoła, sec. 6

„I znowu jest napisane o Ojcu, i Synu, i Duchu świętym, „i trzej jedno są”. (przypis: później, parę wariantów używa „Syn” zamiast „Słowo”, jego oryginalne pismo nie zawierało by cudzysłowów, są dodane w zależności od znajomości pisma edytora”. On ten werset cytuję także słownictwo nie jest nieomylne. Może on werbalnie odnosić się do Słowa jako Syn i potem cytować resztę wersetu).

Gregory z Nazanzius (385 AD)(O Duchu Świętym):

Słyszałem to, lecz nie byłem w stanie tego sprawdzić.

Priscilian (AD 380, podczas ok 50 lat Vaticanus i Sinaiticus) Liber Apoligeticus

„Jak Jan mówi „i trzej są którzy dają świadectwo na ziemi, woda, ciało, i krew, i ci trzej jedno są, i są trzej którzy dają świadectwo w niebie, Ojciec, Syn i Duch, i Ci trzej są jedno w Chrystusie Jezusie.”

(współczesne istnienie obok Vaticanus i Sinaiticus. Także zauważ, iż cudzysłowy są dodane przez późniejszego redaktora, ten wers mógł się skończyć na „są jedno” ponieważ on go cytuje).

Św. Hieronim osobiście (AD 390) prolog do Listów Kanonicznych:

„Quae si sicut ab eis digeste sunt, ita quoque ab interpretibus fideliter in latinum verterentur eloquium, nec ambiguitatem legentibus facerent, nec sermonum sese varietas impugnaret, illo precipue loco ubi de unitate trinitatis in prima Joannis epistola positum legimus, ini qua etiam ab infidelibus translatoribus multum erratum esse a fidei veritate comperimus, trium tantummodo vocabula , hoc est, aque, sanguinis et spiritus in ipsa sua editione ponentibus, et patris verbique ac spiritus testimonium omittentibus in quo maxime et fides catholica roboratur, et patris et filii et spiritus sancti una divinitatis substantia comprobatur.”

„które [listy], gdyby tak jak zostały przez nich [apostołów] ułożone, tak też byłyby wiernie przełożone na mowę łacińską przez tłumaczy, to ani nie powodowałyby nieporozumienia u czytających, ani nie byłaby atakowana różnorodność samych słów, szczególnie w miejscu, w którym czytamy o jedności Trójcy, znajdującym się w pierwszym liście Jana, w którym odkrywamy, że przez niewiernych tłumaczy wiele z prawd wiary zostało pomylonych, umieszczając trzy zaledwie słowa w swoich wydaniach, to jest: woda, krew i duch, a pomijając świadectwo Ojca, Słowa i Ducha, w których to najwięcej umacnia się wiara katolicka [tj. powszechna],  i zostaje udowodniona jedna Boska istota Ojca i Syna, i Ducha Świętego.” tłum. Rafał Maślanka

Jest to faktycznie powód dla którego niektórzy wierzą, że tekst Hieronima zawierał 1 Jana 5:7. W skrócie łaciński tekst mówi, iż przez zaniedbanie tłumaczy tekst 1 Jana 5:7 został ominięty przez tłumaczy. Skoro powiedział, że ominięcie tekstu 1 Jana 5:7. spowodowane było przez błąd tłumaczy, czemu miałby później je wycinać? Najwyraźniej tekst ten został usunięty po jego śmierci.

Pierwsza kopia jego Wulgaty którą posiadamy jest Kodeks Fuldensis (AD 546). Innym poważnym faktem jest iż Jerome nigdy nie skończył swojego tłumaczenia, które zostało skończone przez innych późniejszych redaktorów; dużo mogło się wydarzyć przez ten czas.

Anchor Bible; List Jana, 783 (AD 450) Contra Varimadum 1.5:

„I są trzej którzy dają świadectwo w niebie, Ojciec, Syn i Duch, i ci trzej jedno są”

Latin Speculum „De divinis Scripturis suie Speculum”, także znane jako „m” (AD 450):

„i są trzej którzy dają świadectwo w niebie, Ojciec, Syn i Duch, i ci trzej jedno są”

Victor Vitensis (AD 485)(Historia persecutionis Africanae Provinciae 3.11): „i są trzej którzy dają świadectwo w niebie, Ojciec, Syn i Duch, i ci trzej jedno są”

Kodeks Freisingensis Beuron 64, Latin „r” (AD 500):

„i są trzej którzy dają świadectwo w niebie, Ojciec, Syn i Duch, i ci trzej jedno są”

Fulgentius Responsio contra Arianos (Odpowiedź przeciw Arianom))(AD 527):

„i są trzej którzy dają świadectwo w niebie, Ojciec, Syn i Duch, i ci trzej są jednym bytem”

Fulgentius Contra Fabianum, frag. 21.4

„i są trzej którzy dają świadectwo w niebie, Ojciec, Syn i Duch, i ci trzej są jednym bytem

(zweryfikuj w/ Cytat Cypriana; także zauważ, iż w innych cytatach mówi on „Słowo”)

Fulgentius De Trinitate (AD 527):

„i są trzej którzy dają świadectwo w niebie, Ojciec, Syn i Duch, i ci trzej są jednym bytem

Hieronim (AD 550) Jeszcze raz, w prologu do Katolickich listów, zachowanych w Kodeks Fuldensis: stwierdza, iż zostało to usunięte przez niewiernych tłumaczy. Ironicznie, sam manuskrypt nie zawiera tego wersu.

Cassidorius Complexxionn. in. Epistt. Paulinn. (570 AD) i także w Epistolam S. Joannis ad Parthos: 10.5.1 (583 AD)

„Ponadto, w niebie, Ojciec, i Syn, Duch Święty, i ci trzej są jednym Bogiem.”

(znowu, „Syn” jest wariantem, to jest z Hiszpańskiego tekstu. Słowo może być przetłumaczone jako Syn bazując na Jana 1:1)

Isidore of Seville Testimonia divinae Scripturae 2 (AD 636):

„i są trzej którzy dają świadectwo w niebie, Ojciec, Syn i Duch, i Ci trzej są jednym bytem

Manuskrypt Ulmensis (AD 850):

„Podobnie, w niebie są trzej, Ojciec, Słowo, i Duch, i ci trzej są jedno”

Ekspozycja Apostolskiego Kredo Waldenses i Albigensians (AD 1120):

„Są trzej którzy dają świadectwo w niebie; Ojciec, Syn i Duch święty, i ci trzej są jedno”.

Akta Laterańskiej Rady Dokument Łaciński (AD 1215):

„Ponieważ są trzej którzy dają świadectwo w niebie, Ojciec, Słowo, i Duch Święty, i ci trzej jedno są.”

Kodeks Perpinianus Latin „p”(AD 1250):

„I jest trzech którzy niosą świadectwo w niebie, Ojciec, Słowo, i Duch Święty, i Ci trzej są jedno”.

Król Armenii (AD 1303): 1 Jana 5:7 jest cytowany przez synod w Sis w Armenii 37 lat po śmierci Haithom’a.

The Augsburger Bibelhischrift (AD 1350): Unikalny w swoim czytaniu tego wersetu, mówi „Syn lub Słowo” zamiast „Słowo”.
.

Argument językowy

Hoti treis eisin hoi martyrountes (en to ourano, ho Pater, ho Logos, kai to Hagion Pneuma; kai houtoi hoi treis hen eisi.)

Kai treis eisin hoi marturoutes en te ge to Pneuma, kai to hydor, kai to haima; kai hoi treis eis to hen eisin.

1. Męski artykuł, liczebnik i imiesłów hoti treis martyrountes są użyte by zgadzać się bezpośrednio z trzema rzeczownikami rodzaju nijakiego, to niepokonana trudność gramatyczna. Jeśli kwestionowanym słowom pozwolono pozostać to zgadzają się one z dwoma męskimi i jednym bezosobowym rzeczownikiem. ho pater, ho logos, kai to hagion pneuma i zgodnie z zasadą składni, męskie wśród grupy kontrolują płeć nad rzeczownikami rodzaju nijakiego połączonymi z nimi. Wtedy wystąpienie męskich treis martyrountes w wersie 8 zgodnie z rzeczownikami rodzaju nijakiego pneuma, hydor, haima może zostać uznane przez moc przyciągania. Bardzo znane w greckiej składni.
   .
2. Jeśli kwestionowane słowa są pominięte, ósmy werset idący zaraz za szóstym daje bardzo niezręczną, i najwyraźniej nic nieznaczącą powtórkę świadectwa Ducha dwa razy w natychmiastowym następstwie.
   .
3. Jeśli te słowa są pominięte, słowa wykończeniowe na końcu wersetu 8 zawierają niezrozumiałe odniesienie. Greckie słowa kai hoi treis eis to hen eisin znaczą dosłownie: „i Ci trzej zgadzają się do tego (wyżej wymienionego) jednego.” Te oddanie zachowuje siłę definitywnego artykułu w tym wersecie. Więc czym jest „ten jeden” do którego „Ci trzej” się zgadzają? Jeżeli wers 7 jest pominięty ”ten jeden” nie występuje i „ten jeden” wersetu 8, który określa Jeden do którego czytelnik już został wprowadzony, nie ma poprzedzającej obecności w tekście. Lecz gdy wers 7 pozostaje w swojej pełni wszystko jest jasne, i ci trzej ziemscy świadkowie świadczą o tej wyżej wymienionej jedności którą stanowią Ojciec, Słowo, i Duch.
   .
4. Jan stwiedził w poprzednich 6 wersach, iż wiara jest więzią duchowego życia i zwycięstwem nad światem. Ta wiara musi mieć solidne uzasadnienie, i prawda na której wiara ma być ugruntowana jest Synostwo i Boskość Chrystusa . Zobacz wersy 5, 11, 12, 20. Jedyna wiara która ożywia duszę i przezwycięża świat jest (wers 5) wiara iż Jezus jest Synem Bożym, Którego Bóg ustanowił Naszym życiem, i że to Życie jest prawdziwym Bogiem. Boży nakaz dla tej wiary przychodzi: Najpierw w wersie 6, w słowach Ducha Świętego mówiącego przez natchnionych ludzi; Po drugie w wersie 7, w słowach Ojca, Słowa, i Ducha, stwierdzanych i potwierdzanych przez cuda Synostwo i jedność Chrystusa z Ojcem; Po trzecie w wersie 8, w pracy Ducha Świętego stosującego krew i wodę z Chrystusa przebitego boku na nasze oczyszczenie. Po czwarte w wersie 10, w duchowej świadomości wierzącego, potwierdza mu, iż czuje on wewnątrz boską zmianę.
   .
5. Wszystko to układa się w logiczną i harmonijną całość tylko kiedy zaakceptujemy, że wers 7 jest autentyczny, ale kiedy go ominiemy, bardzo ważny punkt jest niepełny, a koronny dowód, iż nakaz naszej wiary jest boski (wers 9) się wali.
   .

Autorska intencja

Musimy także rozważyć czas i okoliczności w których ten tekst został napisany. Jan mówi swoim duchowym dzieciom iż jego, celem jest ostrzec ich przed zwodzicielami

• 1 Jana 2:26 To wszystko wam napisałem o tych, którzy was zwodzą.

Herezja zwodzicieli jest zaprzeczeniem prawdziwego Synostwa i wcielenia Jezusa Chrystusa.

• 1 Jana 4:2 Po tym poznacie Ducha Bożego: każdy duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga.

Wiemy, iż tymi heretykami byli Koryntianie i Nikolaici.

Irenaeus i inni wcześni pisarze mówią nam, iż oni wszyscy skazili doktrynę Trójcy.

Cerinthus nauczał, iż Jezus nie był cudownie zrodzony z dziewicy i że Słowo, Chrystus, nie był prawdziwie i wiecznie boski, lecz rodzajem anielskiego bytu związanego z naturalnym człowiekiem Jezusem aż do jego ukrzyżowania.

Nikolaici odrzucali, jakoby „byt” Chrystus miał prawdziwe ciało, i przypisali mu tylko iluzoryczne ciało i krew.

To przeciw tym błędom Jan pokrzepiał swoje „dzieci” i to jest cel jego kwestionowanego wersu siódmego. Jeśli jest on zawarty, to cały ten tekst jest zaprojektowany by wykluczyć obie herezje. W wersie 7 obala Koryntian deklarując jedność Ojca, Słowa i Ducha, i ze ścisłą dokładnością stosuje bezosobnik hen eisinby naprawić punkt któremu Cerinthus zaprzeczył – jedność Trzech Osób w jednej istocie.

Potem obala Nikolaitów deklarując prawdziwą ludzkość Jezusa, faktyczne przelanie, i zastosowanie przez ducha, tej wody i krwi o której świadczy według naocznych świadków w Ewangelii

• Jan 19:34-35 34 Lecz jeden z żołnierzy przebił włócznią jego bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. 35 A ten, który to widział, świadczył o tym, a jego świadectwo jest prawdziwe i on wie, że mówi prawdę, abyście wy wierzyli.

Musimy także rozważyć czas i okoliczności w których ten tekst został napisany. Jan mówi swoim duchowym dzieciom przeciwko „zwodzicielom” którzy nauczali błędu dotyczącego prawdziwej boskości i Synostwa Pana Jezusa Chrystusa i jego inkarnacji i prawdziwego człowieczeństwa, a gdzie widzimy dalej Jan dokładnie demaskuje te błędy w wersie 7 i 8 rozdziału 5, my jesteśmy ograniczeni by uznać, iż jest związek logiczny w całym pasażu który prezentuje silny wewnętrzny dowód na autentyczność tego „Otrzymanego tekstu”.

Tłumaczył Tomasz Faszcza
.

1 Jana 5

1 Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Chrystusem, narodził się z Boga, a każdy, kto miłuje tego, który zrodził, miłuje też tego, który się z niego narodził.

2 Po tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boże, gdy miłujemy Boga i zachowujemy jego przykazania.

3 Na tym bowiem polega miłość Boga, że zachowujemy jego przykazania, a jego przykazania nie są ciężkie.

4 Bo wszystko, co się narodziło z Boga, zwycięża świat. A tym zwycięstwem, które zwyciężyło świat, jest nasza wiara.

5 Kto zwycięża świat, jeśli nie ten, kto wierzy, że Jezus jest Synem Bożym?

6 To jest ten, który przyszedł przez wodę i krew, Jezus Chrystus, nie tylko w wodzie, ale w wodzie i we krwi; a Duch jest tym, który świadczy, bo Duch jest prawdą.

7 Trzej bowiem świadczą w niebie: Ojciec, Słowo i Duch Święty, a ci trzej jedno są.

8 A trzej świadczą na ziemi: Duch, woda i krew, a ci trzej są zgodni.

9 Jeśli przyjmujemy świadectwo ludzi, to świadectwo Boga jest większe. To bowiem jest świadectwo Boga, które dał o swoim Synu.

10 Kto wierzy w Syna Bożego, ma świadectwo w sobie. Kto nie wierzy Bogu, zrobił z niego kłamcę, bo nie uwierzył świadectwu, które Bóg dał o swoim Synu.

11 A to świadectwo jest takie, że Bóg dał nam życie wieczne, a to życie jest w jego Synu.

12 Kto ma Syna, ma życie, kto nie ma Syna Bożego, nie ma życia.

13 To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne i abyście wierzyli w imię Syna Bożego.

14 Taka zaś jest ufność, którą mamy do niego, że jeśli o coś prosimy zgodnie z jego wolą, wysłuchuje nas.

15 A jeśli wiemy, że nas wysłuchuje, o cokolwiek prosimy, wtedy wiemy, że otrzymujemy to, o co go prosiliśmy.

16 Jeśli ktoś widzi swego brata, który popełnia grzech nie na śmierć, niech się za niego modli, a Bóg da mu życie, to jest tym, którzy popełniają grzech nie na śmierć. Jest grzech na śmierć. Nie mówię, aby ktoś modlił się za to.

17 Wszelka niesprawiedliwość jest grzechem, jest jednak grzech nie na śmierć.

18 Wiemy, że każdy, kto się narodził z Boga, nie grzeszy, ale kto się narodził z Boga, zachowuje samego siebie, a zły go nie dotyka.

19 Wiemy, że jesteśmy z Boga, a cały świat tkwi w niegodziwości.

20 A wiemy, że Syn Boży przyszedł i dał nam rozum, abyśmy poznali prawdziwego Boga, i jesteśmy w tym prawdziwym, to jest w jego Synu, Jezusie Chrystusie. On jest prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym.

21 Dzieci, wystrzegajcie się bożków. Amen.